Poëzy

[p. 368]

Onweer in zee.

EI zie die buien: 'k vrees, nu zal 't den Zeeman rouwen,
Dat hy zich op dit weêr, zoo roekloos, ging betrouwen.
De wind ryst slag op slag; de dik betrokken lucht
Loeit langs de zeestrand heen, met ysselyk gerucht.
De zee word ruw en dik, de holle golven splyten,
Terwyl ze plas op plas in d' open schuiten smyten.
De Bootsman zwigt in 't ende, en stevent recht naer 't strand.
Maer als ik, vol van schrik, hem welkoom heet, aen land,
En meen den dood te zien, besturven, op zyn lippen.
Dan lacht hy met myn vrees; en laet zich dit ontglippen:
Ik zwigt niet voor het weer, dat is geen Zeemans werk,
Myn boot kan 't water wel weerstaen; maer 't waeit te sterk,
Om thans de Vissery met voordeel voort te zetten.
Men kan, als 't waeit, de vis niet ramen in de netten.
Dus spreekt hy, onbewust van alle vrees voor nood.

Eens rechten Zeemans hart is waerlyk kloek en groot.