Poëzy

[p. 367]

Alle bekommering is voor den nooddruft van morgen.

DE Visscher, met den vloed aen 't ledig strand gedreven,
Lost straks zyn ryke vangst van vissen, die nog leven.
Door hoop van winst, ziet hem de vreugd ten oogen uit.
Straks krielt het volle strand, als was het alles buit.
Men schreeuwt, men schikt, men dringt, men loopt uit alle hoeken:
Men zoekt, in 't koopen zelfs, malkander te verkloeken.
Dan roept men eens gelyk; wyl ieder wel Op 't minst
Wou koopen, en 't hem spyt, dat met die hoop van winst
Een ander, hem te gaeuw, gaet lachend hene stryken.
Straks past men op, en doet een' ander van gelyken.
De een rent 'er meê ter Stad; die vaert 'er meê naer 't Land;
Dees torst het op den rug, en zwoegt door 't gulle zand.
De Visscher steekt weer af, of schoon de winden razen,
Daer winst is, kan 't gevaer zyn yver niet verbazen.
Met moeite, brengt men zelfs, de Visschen aen den man,
En ieder is vernoegd, krygt hy de kost daer van.

Dus voed de Mensch zyn hoop met dagelyksche zorgen:

't Werkt altemael van daeg om 't kostje voor den morgen.