Poëzy

[p. 366]

Gewoonte beneemt beseffing van gevaer.

't IS meer dan mannenmoed, met een zoo kleene Schuit,
Die, van den wind gesold, staeg op de banken stuit,
Gelyk een ligte bal, door dunne lucht gedreven,
Dus door de barning heên, en zeewaerds in te streven.
Hoe spot men met den dood! gewis hy was wel stout,
Die 't eerste van zyn' grond dus, op een vlottend hout,
Dorst tegen weer en wind inslingren, zonder schromen,
Zich wagen aen 't geval van lossen wind en stroomen,
Die 't kaetzen gins en weer; zoodat het hart my yst
Van schrik, in 't slechts te zien, en 't hair te bergen ryst.
Ei zie eens, hoe gerust die stoute Waterkatten,
Als was 't hun element, de golven tegenspatten.
Men slaept 'er onbeschroomd, een handbreed van 't verderf.
Men brengt, met veel gevaers, de vangsten aen de werf,
Om straks, op hoop van winst, weer zeewaerts in te keeren.

Wat kan gewoonte niet den Menschen, wondren leeren!

Die schrikt voor schaduwen, en schroomt zelfs buiten nood,
Dees schynt, al lachende, te spelen met den dood.