|
| |
Of de gezangen op het strand en aen de visschers gevoeglyk zyn.
GY, die op 't land, en by het vee,
In uw gezangen wenscht te leven,
En meent dat, aen de kille zee,
Geen stof tot zingen word gegeven:
Omdat het vlottend watervolk,
In nood, in onrust en gevaren,
Gestadig tobbelt, op de baren
Van zulk een ysselyken kolk:
Ei luister ook eens toe; en laet u niet mishagen,
Dat ik u, op myn beurt, beandwoord, met myn vragen,
| |
| |
Waer is uw Landman, doch zoo groot,
Die, by het spitten en het ploegen,
Niet zwoegend krom gaet, en zyn brood
Kan winnen, zonder ongenoegen?
Zoo gy hem wyst: ik weet 'er meê,
Die, met een zelfde welbehagen,
Hun lot gerust en vrolyk dragen,
Hoewel zy ploegen op de zee.
Hy, die den Mensch beveelt in 't zweet zyn brood te zoeken,
Bezwaert daer meê geen Stad, geen zee, of andre hoeken.
Doch, neen: 't is by den Bouwer niet,
Maer by het stille vee gelegen,
Waer, zonder arbeid, of verdriet,
De simple nooddruft word verkregen.
De hoogste trap van alle wenschen?
Gy dwaelt van 't spoor, onnoosle menschen,
Gy weet niet, wat uw zinnen vleit.
De Mensch, waer van 't gestel, tot arbeid, schynt geschapen,
Kan, buiten oeffening, geen rechte vreugde rapen.
| |
| |
Wat kan een Herdersknaep, in 't end,
Zoo dom als 't vee, van 't vee toch leeren?
Een rust, die geenen arbeid kent,
Zal zorgeloosheid slechts vermeêren.
Een Landman, als hy ziet zyn werk,
Tot zyn genoegen, afgeloopen,
Voldaen in wenschen en in hoopen,
Vind dan, in rust, een vrolyk perk;
Dan kan de ware rust zyn hart gevoelig raken.
Een onbekend genot kan nooit de ziel vermaken.
Dus kan een Visscher aen het strand,
Zyn wenschen in zyn schuit bepalen:
Hoewel hy somtyds, ver van Land,
De versche vangsten moet gaen halen:
Als 't loon den arbeid weer verzoet,
En hy na 't ploegen van de baren,
Den zeeoegst op het strand mag gaêren,
Die al 't geleden leed vergoed,
Kan zulk een van de rust niet wel gulhartig zingen.
't Genot van alle vreugd bestaet in wisselingen?
| |
| |
't Is waer hem dreigt een groote nood,
Wanneer de zee, door storm en winden,
Hem telkens, met een' wissen dood,
Schynt, in haer kaken, te verslinden.
Maer hy, gewoon door eb en vloed,
By nacht en dag, een kans te wagen,
Laet zich, door dreigen, niet versagen.
Zyn lot getroost, en wel gemoed,
Vind hy aen Land weer stof om, met verheven klanken,
Zyn helper in den nood te pryzen en te danken.
Hoe meenig raekt om hals op 't Land?
Wie is bekwaem, om de ongelukken,
Die daer geschiên, aen allen kant,
Met op te tellen, uit te drukken?
De Landman ziet zyn rypend graen,
Door droogte, of koude vocht, verderven:
Een Herder ziet zyn lammers sterven,
Zyn schapen kwynen en vergaen.
Gods wraek, tot straf getergd, behoeft geen storm of winden.
Zy weet, wanneer 't haer lust, ons overal te vinden.
| |
| |
Het beste deel van 's menschen staet,
Is een gemoed, dat, onbekommerd,
Zich zelf bezit, en, met geen' haet,
Of nydige afgunst, vind beslommerd:
Een mensch, die, in een eenzaem huis,
Hoe kleen, zich zelven kan verblyden;
Gerust in voorspoed, en in lyden,
Niet word verlokt, door 't woest gedruis
Van Stad, of Staet, waer 't krielt van allerlei gebreken.
Wie kan, van 's menschen staet, dan by bevinding, spreken.
Dus kan men woelen op het veld,
Door allerlei begeerlykheden,
Waer in de mensch zich zelven kwelt:
Dus kan men rusten in de Steden,
Zelfs midden in het groot gewoel.
Dus kan een Zeeman rustig slapen,
Gelyk een Herder by zyn schapen,
Ja zachter en met meer gevoel:
Hy slaept gerust en stil, by 't buldren van de winden.
De rust is in 't gemoed, in 't lichaem niet te vinden.
| |
| |
Ga, zie aen 't strand eens, hoe de jeugd,
Met sterke en welgeschape leden,
Zich tot den arbeid wend, met vreugd,
En zich vermaekt in beezigheden,
Veragtend 's weerelds ebbe en vloed.
Daer zult gy 't puik der Jongelingen,
Van liefde - lusten hooren zingen,
Terwyl het aen zyn netten boet.
Geen zeenat dooft het vuur der zucht tot eerlyk minnen.
't Gezonde lichaem zelf ontsteekt en sterkt de zinnen.
De Mannen, vol van drift en trouw,
Om huis en kinders te bezorgen,
Gaen uit om vangst: terwyl de Vrouw
Het want gereed maekt voor den morgen.
Daer krielt het aen het levend strand,
Vol hoop en wederzydsch verlangen,
Daer Vrouw en Kinders hen ontfangen,
En welkom heten aen het Land.
Dus vind hun vreugd in huis altoos weer nieuwe panden.
Het afzyn voor een' tyd vernieuwt de liefdebanden.
| |
| |
Dus kan een vrolyk Visschers-lied
Zoowel als Veldgezang bekoren,
Als 't hart daer van zyn deel geniet,
En zich vry uit durft laten hooren.
En, schoon de zee al bruist en raest,
Een vrolyk hart klinkt altyd boven;
De weerklank kan 't geraes verdooven,
Die van het duin word afgekaest
Geen lichaems ongemak kan 't hart inwendig raken.
't Genoegen kan alleen den mensch gelukkig maken.
|
|
Auteursrechtvrij