|
| |
Fabel.
LUçinde had een Papegaei,
Een' schoonen vogel, wonder fraei,
Uitmuntenden van glans en veren,
Dien, wat men wilde, was te leeren.
Dus strekte haer dit vrolyk beest
Een tydverdryf zelfs voor den geest.
Sinçerus, die by haer verkeerde,
En dien zy, om zyn vriendschap, eerde,
Had voor dit beest, 't geen 't waerdig scheen,
Byzondren trek, en zinlykheên.
Hy gaf het van zyn' schotel te eten.
En 't beest, dan op zyn' stok gezeten,
| |
| |
Was dartel, vrolyk, vol gesnap,
En elk behaeglyk, door zyn klap.
Op eenen morgen, als, uit weelde,
Sinçerus met den vogel speelde,
Beet hem het beest, gansch onverhoed,
Zoo in de vingers, dat men 't bloed,
Langs duim en handen afgeloopen,
Tot op den grond zag neergedropen.
Luçinde, door dit boos verraed,
Op haren vogel, inderdaed
Verstoord, wouw hem die vuile kuren,
Door wraek, op 't scherpste doen bezuren.
En had het hem betaeld gezet,
Was 't door Sinçerus niet belet.
Zy dwong hem echter, door zyn klanken,
Sinçerus, voor die gunst, te danken.
Een wyl daer na, wanneer 't voorleên,
Nu gansch en gaêr vergeten scheen,
En weer gulhartig, op een' morgen,
Sinçeer den vogel ging verzorgen,
Kwam 't Beest, 'k weet niet waerom, verstoord,
Hem, met een zacht gevlei, aen boord;
Doch beet hem weer met zulk een woede,
Door vel en vleesch, niet slechts ten bloede,
Maer dat de klem en scherpe smart
Hem ging door d' aders tot aen 't hart.
Luçinde, die dit zag en hoorde,
En de eerstemael, met hoogen woorde,
| |
| |
Dit in den vogel had gewraekt,
Scheen nu daer van niet eens geraekt,
En zeide, met bedaerde zinnen:
Ik weet niet, wat gy moogt beginnen,
Het is my leed, maer heb geduld,
Want naer myn oordeel, is 't uw schuld.
Gy moest uw handen voor u hou'en.
Reeds eens geloerd door dien ontrouwen,
('t Zy met verlof gezegd) was 't gek,
U bloot te stellen voor zyn' bek.
't Onredlyk beest mag u dus leeren,
Hoe gy met andren moogt verkeeren:
Zyt ge eenmael van een' vriend gehoond,
Die trouw met ontrouw valsch beloont,
Laet u nooit andermael verleien,
Door schyn, door woorden, of door vleien.
Draeg uwe vriendschap, voor dien prys,
Niet veil tot tweemael, zyt ge wys.
Want, hoe gy ook daerna mogt klagen,
Gy zoud de schuld en schade dragen.
|
|
Auteursrechtvrij