Poëzy

[p. 311]

Vreugde over schielyke warmte en zonneschyn in den jare MDCCXXXI.

NU baert de Zon op nieuws een' aengenamen dag,

En laet, op d' uchtenddaeuw, haer vruchtbre gouden stralen,
Met koesterenden glans van warmte, nederdalen,

En schynt het aerdryk toe, als met een' blyden lach.

Het veld krygt weder oog, gelyk het voormaels plag,

Men ziet het vrolyk vee weêr onbekrompen dwalen;
Geboomte, bloem en kruid een' ruimer adem halen;

Des hemels straf verbeên, door algemeen geklag.

Maer zal uw dankbaerheid dit wel te recht beschouwen,
Is uw vermetelheid, ô mensch, wel te vertrouwen,

Om God te erkennen, die met wysheid dit bestiert?

Want anders zal zyn hand, in vloek, den zegen keeren,
De zon zal, door haer' schyn, verzengen en verteren,

't Geen, door de koude, eerstdaegs zoo bar verschrompeld wierd.