Tweede en derde storm, op den II. en VII. der grasmaend MDCCXIV.
't IS even of de wind slechts adem wilde halen,
Zoo steekt de storm weer op, en houd noch maet, noch palen.
Het water wast in de ebbe, als in een' vollen vloed.
De zee, niet eens bedaerd, word meer en meer verwoed.
De weggespoelde werf, ontbloot van pael en stutten,
Kan nu de waterbreuk voor 't binneland niet schutten.
Gansch Holland is in last! 't geld nu geen huis of werf,
Maer alles schynt, om 't zeerst, te hellen ten verderf.
| |
Hoewel zich de yslykheid wel meest schynt te openbaren
Aen zee en buitenkant, door zichtbare gevaren.
Elk steekt de handen uit, zoo wel de vrouw als man,
Geen kinders zelfs staen stil; 't helpt al wat helpen kan.
De naerheid word vergroot, door 't kermen, zuchten, bidden,
Van een gelyk geschreeuw, des volks, dat in het midden
Der barning van den nood, met bang en naer geluit,
Den rug en lenden kromt, tot schorting van de schuit;
Die anders, door 't geweld, aen splinteren geslagen,
Hun welvaert, voor altoos, dus eensklaps weg zou dragen.
De droefheid is gemeen, doch in verscheiden nood.
De een vreest hier voor zyn huis, een ander voor zyn boot.
Een derde zal misschien met reên nog verder denken,
En vreezen, dat dit weer 't gemeene land zal krenken.
Maer 't zy daer meê zoo 't wil, in al dit naer gerucht,
Is 't allermeest, uit schroom voor 't leven, dat men zucht.
Raekt eens de ziel in nood, en in gevaer beslommerd
Van 't eeuwige verderf, dat ziet men onbekommerd.
Dan blyft men, als verhard, in 't midden van 't gewoel,
Want uitgestelde straf brengt niemand tot gevoel.
Indien men voor de ziel eens zoo veel zorg wou dragen
Als voor het tydlyk goed, 't zou Gode en mensch' behagen.
Maer zoo lang als de straf den mensch, niet zichtbaer, plaegt,
Erkent hy geen gevaer, en leeft als onvertsaegd.
|
|
Auteursrechtvrij