Zware storm op den XXVI. der sprokkelmaend MDCCXIV.
TOt nog toe is de wind hier myn vermaek geweest,
Maer nu bevangt de schrik myn' ingekrompen geest.
Het donderend geweld der worstelende stormen,
Ten kerker uitgerukt, dreigt alles te misvormen,
Mengt aerde, zee, en lucht, wanvoeglyk onder een,
En vult, met doodschen angst, het hart van groot en kleen.
Geen paelwerk is bestand, om 't water af te sluiten,
Geen dyk zoo vast, waer op de zeeslag af zal stuiten.
De vastgeheide werf spoelt weg, als enkel niet.
De huizen storten neer, en knakken in, als riet.
De wind scheert alles weg, en smyt het hollend water,
Tot over 't kerkdak heen, met vreeselyk geklater.
De schuiten raken vlot, schoon ze op de duinen staen,
En zyn op 't land in nood, door 't water te vergaen.
Beklaeglyk volk! dat nu op 't anker ligt te ryen,
Digt aen den lager wal, ik word, van medelyen,
Tot in myn hart ontroerd, om uw rampspoedig lot!
Hoe meenig dryft 'er nu op een onzeker vlot,
Erbarmelyk gesold van 't onweer, dien 't zal rouwen,
Dat hy zich, op die plas, zoo roekloos, ging betrouwen!
Hoe meenig worstelt nu in angst, in schrik en nood'
Van water, koude en wind met een' driedubblen dood!
| |
Wat zal dees nare nacht, in Holland, velen smarten,
En zuchten doen, aen land, met toegeschroefde harten,
Verlegen en bevreesd, om 't dobbren van hun goed,
Of om het lyfsgevaer van vriend en naeste bloed.
Men hoort van allen kant het kermen, schreien, bidden,
Men wou den hemel wel bewegen, in het midden
Van zulk een' hoogen nood; daer meenig dierbre ziel
Nu dryft, op Gods genade, op balk, op vlot, of kiel.
Maer, roekelooze mensch, of dit al schoon gebeurde,
Dat gy, door uw geschrei, den wind en hemel scheurde,
Zou niet uw gierigheid, onmooglyk te verzaên,
Op morgen, even stout, den tocht op nieuw bestaen?
De dwaesheid houd niet op, Gods goedheid stout te tergen;
En, in de straf, zyn hulp, als was 't haer recht, te vergen.
|
|
Auteursrechtvrij