Apen gelyken den menschen.
't AFschuwelyke Dier, zoo schrander, arg, en loos;
Als in zyn opzet stout, en in zyn stoutheid boos;
't Welk, in gedrag en stel, doch met wanschiklykheden,
Den Mensch' het meest gelykt, in naergebootste leden,
Heeft eenen schyn van goed, dien 't ook van menschen draegt,
Dat 's dat het meest zich zelf, als waer' het schoon, behaegt.
Het lieft zyn kroost zoo zeer, dat zyne teedre jongen,
Door troetelend gesol, vaek worden dood gedrongen.
De moêr behaegt zich zelve, in zulk een schoon gebroed,
Doch al te naeu bezorgd, verstikt zy 't, wyl zy 't voed.
Beschimp het niet te vroeg, in uw voorbarig oordeel,
Wie gy ook zyt, ô mensch, maer duid het tot uw voordeel.
Wie is 'er, die het zyn' niet even eens bemint,
En, in zyn eigen kroost, het schoonste schepsel vind?
Wat moeder is 'er, die niet, door ontydig kweeken,
Haer kinders meest bederft, en vast maekt aen gebreken?
Wat Vader acht zyn' Zoon, hoe dom, hoe laeg van geest,
Hoe krom van lyf of leên, niet wys, en schoon van leest?
Zoodat hy, die den Aep naeuw voor zyn oog kan duren,
Den zelven meest gelykt, zelfs in zyn snoodste kuren.
|
|
Auteursrechtvrij