Poëzy

[p. 296]

De menschen met dieren vergeleken.

AL 't geen men vreeslyk noemt van kwaedaert en manieren,
In zulk een meenigte van ongetemde dieren,
Wier leven en bejag, in bosch en wildernis,
Van alle Maetschappy gansch uitgesloten is;
Wier ysselyk geweld zelfs de eenzaemheid doet gruwen,
Terwyl het minder vee hen, van natuur, leert schuwen,
Is juistelyk verdeeld in soort en eigenschap.
De Mensch alleen heeft 't al, en in den hoogsten trap.
De Leeuw is fel en wreed. Des Tygers klaeuw en tanden
Zyn steeds ten roof gescherpt, om alles aen te randen.
De Wolf dorst steeds naer bloed. De Vos arglistig, loos,
Loert daeglyks tot bederf. De Stier is stuursch en boos.
De Bok is geil. De Hond is gulzig; 't Zwyn vuilaerdig;
De Havik plukgezind; de Raef tot spelen vaerdig.
Dus heeft elk dier zyn quaed, maer 't blyft by zynen aert.
Doch in den Mensch alleen is 't al by een gepaerd.
Nog durft dit Schepsel zich van deugd en eer beroemen,
En van al 't ondermaensch zich 't redelykste noemen.
Schoon 't anders niet beoogt dan dwang; en houd niet af,
Zelfs van zyn eige soort, dan door geweld en straf.
Is 't schyn? Is 't redelyk, dat zulke wrevelheden
Geen snoô gebreken zyn, maer 't voorrecht van de reden?