|
| |
| |
| |
Buiten-leven van myn' broeder
Petrus Snakenburg.
Beatus ille, qui promt negotiis!
HY, die, gerust en welgemoed,
In eenzaemheid, zich kan vermaken,
Aen eigen haert, op eigen goed,
En zich niet kreunt aen 's weerelds zaken;
Die, buiten overdaed en nood,
Zyn eigen landvrugt en zyn brood,
In ongestoorde vrede en vrolykheid, mag eten,
Kan zich, in 's weerelds lot, wel vry gelukkig heten.
Wie, zonder afgunst, eer en slaet
Beschouwt, met onverschillige oogen,
En, wars van omslags eigenbaet,
Geen' indruk heeft van zyn vermogen:
Die, op zyn landgoed, eenzaem, stil,
Naer keur en onbesproken wil,
Met vrienden, naer zyn hart, genoegelyk kan leven,
Dien mag men wel den naem van welgezegend geven.
| |
| |
Alwaer hy nimmer word gestoord,
Door 't zien van ongeregeldheden,
Daer hy geen straetgeruchten hoort,
En vry is, van 't gewoel der steden,
Alwaer hy, vrolyk en gerust,
Kan denkend leven naer zyn lust,
En laten nu den geest, en dan het lichaem, werken,
Om beiden in hun kracht, door oeffening, te sterken.
Die wellust, die veel meer benyd,
Dan recht gekend word, van de menschen,
Was van de wyzen, t' allertyd,
Begeerd, als 't voorwerp hunner wenschen.
Hoe meenigeen verhief den lof
Van 't moes, geplukt, uit eigen hof,
En kon 't vernoegde hart daer meê veel meer verblyen,
Dan aen een' Vorstendisch, met kostbre lekkernyen!
Die wellust, Broeder, die in u
Een zucht tot tuin- en landvermaken
Voorlang ontvonkte, moogt ge nu,
Met al haer zoetigheden, smaken.
Op deze Landhoef, zonder pracht,
Kunt gy, eenvoudig, stil en zagt,
De grage zinlykhèid van buitenlucht verzaden,
En de onbedwongen keur, in vrye lust, doen baden.
| |
| |
't Vermaek, en nuttig tydverdryf,
Om eigen grond, met vrugt, te bouwen,
Zal in dit kleen, gerust verblyf,
Uw' geest genoegsaem bezig hou'en;
Dat, schoon het weinig omtrek heeft,
't Vermaek van ruimer hoven geeft,
Wyl de oogenstrael, zich wyd en zyd, hier uit kan spreien,
Zoo ver ze reiken kan, langs open klaverweien.
Hier leid een onbekrompen pad,
Gesierd met lommerryke boomen,
Waer langs men, dicht by huis en stad,
Gestadig af en aen kan komen.
Men is hier meester van zyn' tyd,
Dien elk, naer zyn' verkiezing, slyt,
Wyl hier geen tafel valt voor vrienden aen te richten,
Met vergezochte pracht en ongewilde plichten.
Maer, wat vertooning, in 't verschiet,
Betoovert myn verwonderde oogen?
Het geen ik weet, geloof ik niet;
'k Word zelfs, in 't geen ik zie, bedrogen.
'k Zag hier eerst smal, langwerpig land,
Gansch zonder vreugd, en woest bepland,
Nu zie ik 't uitgebreid in lanen, dreven, heggen,
In grotten, hol gekringd, en ruime perken leggen.
| |
| |
Hoe! kan men op zoo weinig grond
Zoo veel verschiets van planting maken?
't Onaerdig lang word lustig rond,
De konst verschikt den aert der zaken.
Waer heen het oog zich keert of wend,
't Gezicht verliest zich, zonder end,
In 't omgeplante groen, dat, door verscheidenheden,
De zinnen dwalen doet, als tegen schyn van reden.
Maer hoe, kan ook de eenvoudigheid
Van ongeveinst gedrag gehengen
Een' ander, door den schyn misleid,
In een' verkeerden waen te brengen?
Ik meende, dat zulks in de Stad
Alleenlyk plaets en inzicht had,
En dat men op het land zich van vooroordeel heelde.
En steeds 't eenvoudig schoon, in eigen aert, verbeeldde.
Of zou 't wel wezen om den staet
Van 's menschen zwakheid en gebreken,
Door die vertooning, met de daed,
Dus te belachchen, zonder spreken?
Niet slechts, om dat haer eer en roem
Versterft en valt, gelyk een bloem,
Maer zelfs, om dat de prael van al haer hovaerdyë,
Niets anders in zich heeft, dan zelf bedriegeryë.
| |
| |
Hoe slegt en regt men wezen moog',
Hoe ongeveinsd in zyn manieren,
Men tracht zich altyd, voor het oog
Van anderen, wat op te sieren.
De waerheid, zonder opschik naekt,
Heeft zelden iets, dat harten raekt.
Dus moet men alles toch, in dit verbloemde leven,
Indien het blinken zal, zyn schynvernissen geven.
'k Wensch, Broeder, dat gy onbenyd
Hier slyten moogt uw zomerdagen.
Terwyl de Stad, by wintertyd,
U dekken zal voor barre vlagen.
Opdat gy, door verandering
Van Stads- en Lands verwisseling,
Een ongestoord vermaek, genoeglyk, moogt genieten,
't Welk dus, by beurt om beurt, zal vry zyn van 't verdrieten.
Nog wensch ik, dat gy lang het zoet,
In huisgezin en keur van vrinden,
Op dit uw nieuw verkregen goed,
Van een' yernoegden staet moogt vinden,
En dat gy, in dees' kleenen hof,
Moogt hebben veel genoegens stof.
Terwyl ge, naer uw lust, de zinnen, in 't beschouwen
Van aller dingen aert, kunt eenzaem bezig hou'en.
| |
| |
Tot dat gy, hier beneên, verzaed
Van planten, kweeken, snoeien, zaeien,
In hooger hof, en hooger staet,
De vrugten van uw hoop moogt maeien;
Uw' levensboom, door zyn bestier,
In 't eeuwig Paradys, hier boven, zal verplanten,
Waer reine wellust bloeit en groeit, aen alle kanten.
|
|
Auteursrechtvrij