|
| |
| |
| |
Vriendschap.
WAer is dat heilig land gelegen,
Daer Vriendschaps zetel is gesticht,
En waer zy, op den troon gestegen,
Den staet naer heure wetten richt?
Wat moet men doen; wat moet men maken;
Wat moeite moet 'er zyn besteed,
Om haer te kennen en te naken?
Ei Klio, zeg 't my, zoo gy 't weet!
Waer huisvest zuivre trouw, oprecht en ongeschonden?
Ik heb ze altyd gezocht, en nimmermeer gevonden.
Zy huist niet steeds in vaste Steden,
Maer meest, schoon onbekend, in 't land
Waer, zonder wet, of Overheden,
Onnoozelheid de vierschaer spant.
Waer, zonder inzicht, of belangen,
Geen mensch, op hoop van voordeel, leeft.
Waer niets is, door haer gunst, te ontfangen:
Daer ze onverschillig neemt, en geeft.
Waer al 't natuurlyk schoon van hare eenvoudigheden,
Aen stille deugd gepaerd, gesierd word van de reden.
| |
| |
Hoe! is 'er zulk een land op aerde,
Waer deugd en vriendschap, onbeloond,
Geagt zyn, om hare eige waerde?
En is 't van menschen ook bewoond?
Daer moeten zeker andre zeden
Bekend zyn, dan men daeglyks ziet
In ons verblyf; in onze steden
Waerdeert men zulke gaven niet.
Godin, indien 't u lust my deze plaets te toonen,
'k Zal u, tot dankbaerheid, met zulk een vriendschap kroonen!
In d' eersten bloei der gouden tyden
Kost de overtuiging van zyn' plicht
't Eenvoudig menschenhart verblyden.
Nu word die slechts, om winst, verricht.
Des zoud gy, zonder vrucht, haer zoeken.
Haer ryk is buiten 's waerelds end.
En schuilt ze al hier of daer in hoeken,
Zy houd zich stil en onbekend.
Doch, om tot in 't geheim van haer verblyf te treden,
Word zware proef vereischt, en veel ervarenheden.
| |
| |
Dat 's vreemd! dewyl men nooit voor dezen,
Heeft van de Vriendschap en haer' lof
Zoo veel geschreven of gelezen.
Die naem geeft elk thans roemens stof.
Des, dunkt my, moest men meer beminden
Van haer verborgen zoetigheên,
By ons, dan wel by de ouden, vinden,
Nu kent, zoo 't schynt, haer iedereen;
En nogtans is het waer, gelyk gy zegt, dat nimmer
Zy verder van ons was, en raekt van erg tot slimmer.
Wat kunnen de eigenschappen baten,
Al is het dat men die verstaet.
Indien zy worden nagelaten,
't Zyn ydle namen, zonder daed.
Het is vergif van snoô gebreken,
Uit vuile gronden, opgevischt,
Die, met blanketzel, overstreken,
Met vriendschaps schyn, slechts zyn vernist.
Dit misbruik van haer' naem is de oorzaek van haer haten.
En daerom heeft zy ons nu, gansch en al, verlaten.
|
|
Auteursrechtvrij