De min onbedacht wakker gemaekt.
IN 't afgaen van een' schoonen dag,
Ging ik langs 't groene veld spanseren.
Ik scheen geruster, dan ik plag;
My dacht, de Min kon my niet deren.
Wanneer ik eenen kleenen Knaep,
Gansch buiten schroom, en zonder kommer,
Zag liggen in een' diepen slaep,
Gedekt door zachte lindelommer.
't Was alles stil; het windje alleen
Blies lieflyk door de telgjes heen.
Het knaepje lag op rozebladen,
Vol gloed en waessem, vers geplukt,
Waer in het Kind zich scheen te baden,
Zoo dat ik' staen bleef, als verrukt.
Maer naeuwlyks zag ik boog en koker,
Met scherpe pylen aen zyn zy,
Of riep verbaest: dit is de stoker
Van 't wondervuur! waer berg ik my?
Dit is de Min, die, als te voren,
Door list, myn rust weêr zoekt te storen!
| |
Ach my....! dit woord, deze enkle zucht,
In die verbaasdheid, my ontvlogen,
Ruischt door de boomen, en 't gerucht
Dryft fluks den Knaep den slaep uit de oogen:
Straks vliegt hy op, met veel getier,
Grypt pyl en boog, en spant de pezen.
Och! riep ik, waer ik nu van hier!
Hoe kon ik zoo onachtzaem wezen,
Dat ik de Min dus, door een woord,
Weer opgewekt heb, en gesloord!
Hoe! gy, die my behoort te kennen,
Kunt gy u aen myn mogendheên,
Met eerbied, riep hy, nog niet wennen?
'k Zal 't u wel leeren, zoo ik meen.
Gy zult, na dezen, al uw dagen,
Geketend in myn heerschappy,
Tot straf, myn zwaerste boeien dragen,
Omdat gy my zoo stout, zoo vry,
Daer ik in slaep lag, dorst genaken,
En, zonder reden, wakker maken.
|
|
Auteursrechtvrij