Vermaek van het meeuwen schieten,
by buijig weder aen zee.
WAt giert de barre wind, onstuimig, langs het strand,
En waeit my in 't gezicht een gansche zee van zand!
Hoe vreeslyk bruischt de vloed, terwyl de hagelvlagen,
Door 't zwepende geklets, de golven strandwaert jagen,
En 't pekel boven peil doen zwellen tegen 't duin,
Dat naeuwlyks boven 't schuim zich uitheft, met xyn kruin!
Geen schuit durft van de wal: de werf zelfs, in dit woeden,
Kan naeuwlyks, by den vloed, de schuit voor 't vlotten hoeden.
Geen vogel kan in zee, by zulk een weer, bestaen,
De wind dryft hem, langs 't duin, gestadig af en aen.
In zulk een vreeslyk weer, dat ieder kan versagen,
Kan my, tot myn vermaek, de zeekant meest behagen.
Een uitgedolven duin, met helm digt om beplant,
Bedekt my voor den wind, en 't stuiven van het zand.
Dit is myn hinderlaeg, om, als de vloed gaet wassen,
Van ver, met schietgeweer, de Meeuwen te verrassen,
Die, scherende langs 't duin, gedragen op de lucht,
En dryvend' tegen wind, op zwaer gevlerkte vlucht,
Dus heimlyk uit het hol, met vierig loot, getroffen,
Als wolken uit de lucht, in 't schuimend water, ploffen.
| |
Haer loosheid, om 't gevaer te ontdekken en te ontgaen,
Geeft ons 't vermaek van 't dier, door listen, te verraên.
De lust zal my niet ligt, door nat of kouw, begeven,
Als slechts de Meeuwenvlugt koomt langs den duinkant zweven.
Belach vry myn vermaek, zoo ruw, zoo vreemd van aert.
'k Beken het zelf, 't is vreemd en wel belachchens waerd.
Maer 'k wil u, zoo 't u lust, de reden wel doen hooren,
Die my tot zulk een keur van zinlykheid bekoren.
Myn eenige pleizier bestaet in wisseling.
Myn stille bezigheid, door die verandering,
Verlustigt zich in 't werk en ruwe moeilykheden,
Om dus gezond te zyn, door 't roeren van de leden.
De zinnen spelen mede, om dus, als uit de lucht,
Den vogel met de hand te grypen, in zyn vlugt,
En, met een dubble list, den loozen te verkloeken,
Die schuilplaets voor den wind, hier onder 't duin, kwam zoeken.
Dus krygen te gelyk de zinnen en het lyf
Hun noodige oeffening, in lustig tydverdryf.
Der menschen aert is toch de zelfde in alle zaken.
Verandering alleen is 't voorwerp der vermaken.
Die 't lot ten voordeel heeft, in overvloed en rust,
Heeft, tot een arm behulp en moeite, somtyds lust.
Maer die in moeilykheid moet zorgen, zwoegen, woelen,
Zal, buiten laffe rust, geen vreugd van wellust voelen.
De vreemdigheid nogtans van zoo verscheiden zin
Heeft, in den zelfden aert der menschen, zyn begin.
Belach dan niet myn doen, maer 't doen van all menschen
Die altoos, tot hun keur, veranderingen wenschen.
|
|
Auteursrechtvrij