Poëzy

[p. 279]

Tirsis aen Kloris,
in eenzaemheid.

WAt schroomt gy Kloris, hier te zien

Uw' Minnaer, voor uw voeten, buigen?

Daer zyn 'er geen, die ons bespiên

Dan vogeltjes, bescheidene getuigen.

Hoe minlyk nood ons de eenzaemheid,

Daer 't alles lacht, in stille weelde!

Natuur heeft deze plaets bereid,

Voor die de Min, met zyne gunsten, streelde.

De stille lusten schynen hier

Zich, in het groene loof, te baden.

Hier is een vryplaets, die 't pleizier,

In zoet geheim, van 't minnen, kan verzaden.

[p. 280]

 

Dit beekjen, dat, met tragen spoed,

 

De bloempjens kust der groene zomen,

 

En tienmael omdraeit, in zyn vloed,

 

Schynt anders niet dan zyn verval te schromen.

 

 

 

De Bloemgodin omhelst en streelt

 

Den Westewind, met open armen;

 

De zoele lucht, die minnend speelt,

 

Schynt zelfs den grond, door bloempjens, te verwarmen.

 

 

 

De Min heeft hier zyn ryk alleen,

 

Zit eens de schorsen, struiken, stronken,

 

Rondom gekorven, en doorsneên,

 

Aan allen kant, met minnesyfers pronken.

 

 

 

Al wat hier is tuigt hier van Min,

 

Men hoort, men ziet hem dartel woelen.

 

Zoudt gy 't alleen zyn, Herderin,

 

Die, hier ter plaets, geen liefde zoudt gevoelen?