|
| |
| |
| |
De aengenaemheid van den morgenstond,
Onbekend, ongeacht, of verwaerloosd.
LIeve, stille Morgenstond,
Die, met dauw en koele droppen,
Planten, boomen, bloemen, knoppen,
Legt een reukwerk in den mond:
Met saffranen glans en luister,
't Aerdryk, by het wykend duister,
Toelacht, met een bly gelaet;
Als een voorboô van het licht,
Waer de Zon, in gouden stralen,
Meê begint te zegepralen,
Waer voor alle nevel zwicht:
Hoe veel is 'er van die leeft,
Die zich kan en wil gewennen,
Om de vreugd en 't zoet te kennen,
Dat uw blyde komst ons geeft?
| |
| |
De arbeidsman, die, met de zon,
Om zyn kostloon, moet gaen zwoegen,
Vind in u nooit dat genoegen,
Och! wat ziet hy vaek, met leet,
Andren, uit ontydig slapen,
Onvermoeide zatheid rapen,
Wyl hy werkt, en zwoegt, en zweet.
Spitters, delvers en zulk slag,
Die, om de arme daghuur, moeten,
Met gekromde ruggen, vroeten,
In het krieken van den dag,
Meten, met een droevig oog,
Als de Zon koomt aen de kimmen,
Welk een' weg zy nog moet klimmen,
Eer ze aen 't einde is van den boog.
Boeren, die te velde gaen,
En zich vroegtyds moeten spoeien,
Om de zwaer belaste koeien,
Van het dierbre zog, te ontslaen,
Hadden voordeel in dit stuk,
Om op dit genot te roemen,
En gezegend zich te noemen,
Kenden zy flechts hun geluk.
| |
| |
Veelui, herders, akkerliên,
Die het zachte vee geleiden,
En alleen naer groene weiden,
Aen den heikant, ommezien,
Waren, zeker, 't allernaest,
Om te juichen, in dien zegen,
Was hun arbeid hun niet tegen,
En 't begrip te zeer verdwaesd.
Maer is 't niet een vreemde zaek,
Dat ook luiden van vermogen,
Die de wellust van hunne oogen
Kosten hebben, tot vermaek,
Zich aen luiheid overgeven,
En het beste van hun leven,
Tot hun nadeel, steeds besteên?
Menschen, die, Van goed voorzien,
Tot verlustiging van zinnen,
Buitenlucht, en land, beminnen,
En de duffe Steden vliên,
Blyven de onvermoeide leên,
Op de logge veren rekken,
Tot de Zon hen zelf koomt wekken,
Door de bovenvensters heen.
| |
| |
Nog ontdekt men 't misbruik meer,
Als men den verslapen morgen
Van den nacht weêr af wil borgen,
By den walm van zweetrig smeer.
Was 't niet beter, dat de Zon
Elk, met haren glans, kwam wekken,
En dat elk, by haer vertrekken,
Dacht, dat dan de rust begon?
Dan zoudt gy, ô Morgenstond,
Uit gezond en noodig slapen,
Edle vruchten kunnen rapen,
Die men nergens elders vond.
't Domme vee heeft dat genot,
Dat, des morgens, op de heiden,
Of, in ruime klaverweiden,
Zich verlustigt in zyn lot.
't Gras, door uchtenddauw besproeid,
Scheert het af met grage tanden,
Als het vet en 't zog der landen,
Dat hun in den monde groeit.
's Avonds strykt het vroeg te rust,
's Middags gaet het koelte zoeken,
Onder boom, in lommerhoeken,
's Morgens tiert het, vol van lust.
| |
| |
Maer nog beter ziet men dit,
In 't gevogelt, dat, in 't krieken
Van den Morgen, met zyn wieken,
Als gereed ter uitvlucht zit.
Elk van hun is even zeer,
Om den Morgenstond te groeten,
En de gulden Zon te ontmoeten,
Lustig, vrolyk, in de weer.
Allen ziet men ze, in de vlucht,
Ginds en herwaerts vrolyk snorren,
Zingen, fluiten, tjilpen, korren,
Mengelt de Echo door de lucht.
ô Die diertjens doen ons zien,
Door hun vrolyk lustig woelen,
Dat zy recht het zoet gevoelen,
't Geen de Morgen hun koomt biên.
's Avonds, als de Zon haer' schyn
Met de schaduw gaet verruilen,
Ziet men ook de vogels schuilen,
Om voorts weêr vroeg op te zyn.
Is 't niet jammer in der daed,
Dat de mensch, begaefd met oordeel,
Tot zyn welzyn, nut, en voordeel,
Deze gaef, zoo stout versmaed?
| |
| |
Lieve, stille Morgenstond,
'k Zal u altyd zoeken, minnen,
Zoo lang als de tyd myn zinnen
Krachten en vermogen gont.
Word ik ook te stram en zwak,
En moet ik dan, naer de wetten
Van den ouderdom, my zetten?
Eischen die ook meer gemak?
'k Zal nogthans, ten allen stond,
Aen de jeugd dit leerstuk geven:
't Uchtend-uur draegt, voor het leven,
Gouden vruchten in den mond.
Die ze proeven, vinden smaek,
Kracht en geuren, die, by 't werken,
Geest en lichaem bei versterken,
En verfrisschen met vermaek.
|
|
Auteursrechtvrij