|
| |
| |
| |
Bedrog van reden.
ELk Schepsel, in zyn' aert, heeft zyn byzonderheden.
De mensch vermaekt zich zelf' in 't eêl besef der reden,
En roemt op deze gaef, als voorrecht en sieraed,
Waer in hy, al wat leeft, in prys, te boven gaet.
Doch de onbestendigheid is hem veel meerder eigen,
Die plaetst zich in zyn hart, die kan zyn zinnen neigen,
Zoodat zyn reden zelfs verkeert in onbescheid,
Die zelf haer kracht misbruikt, en voor zyn dwaesheid pleit.
Zyn reden, zoo hy meent, geeft acht op weêr en winden,
En laet zich, in dien schyn, door zotte drift, verblinden.
Hy weegt, of alles ligt, of zwaer, naer dat zyn lust,
Of zyn belang, daer door gevleid word, of ontrust.
Zie, Krito, die niets doet, dan, met beleid, naer reden,
Word, ieder oogenblik, door andre zorg bestreden.
Hoe 't gaet, zyn geest bezorgd, voor 't welzyn van 't gemeen,
Vind altyd kwellens stof, in zyne oplettendheên.
Zyn wenschen, zoo hy meent, oprecht, zyn, t' allen tyde,
Aen Gods barmhertigheid wantrouwende, en in stryde.
Wanneer, by wintertyd, de vorst de waters sluit,
Als de opgeborsten korst op hooge stapels kruit,
En de opgestopte drift der vloeden, tot de kimmen
Van boorden, kaei en dyk, tot berstens toe, doet klimmen,
| |
| |
Och! roept de vrome ziel, dien 't heil van 't Vaderland
Met ernst ten harte gaet, met opgesteken hand,
Al smeekende om genaê en bystand, wyl de dammen,
Voor 't ondiep Hartigveld, met ys, den dyk verlammen;
En 't ysselyk geweld den opgestopten vloed,
Tot boven Gorkoms dyk en vesten, zwellen doet.
ô Biesbosch, uw geval doet onze harten schrikken,
Terwyl ons 't water dreigt, dat schier alle ogenblikken,
Den armen Kinderdyk, geschoord, gekramd, gekist,
Zyn recht' en ouden naem, van 's Lands behoud, betwist,
Om, door een ruime sleuf van nieuwgehoolde wielen,
De hoop van meenig jaer, in één uur, te vernielen.
Daer 't alles met zich fleept, in ongestuite vaert,
Tot daer 't in poelen zakt, en tot een meir vergaert.
Een zoele zuidenwind, gestrekt naer 't vogtig westen,
Koomt eindelyk te hulp, en smelt die glazen vesten,
Die, met een vreemd getier en rammelend gebaer,
De noodklok overal doen kleppen van gevaer.
Tot dat het brokklig vocht, met horten, klemmen, stooten,
Langs d' afgeschuurden dyk, in zee, word uitgegoten.
Het hart word weder ruim; de vrome Patriot,
't Wanhopende ongeloof vergetende, dankt God.
Maer naeuwlyks is die schrik bedaerd, of zyn gedachten
Zyn wederom vervuld met opgehoopte klagten.
De wind steekt weder op, en, met een noordervlaeg,
Ten halven westen heen, smyt alles over staeg.
't Beeft alles in de lucht; de boomen, torens, daken,
Door 't stormg eweld geschud, staen siddrende te kraken.
| |
| |
De digte hagelbui slaet in, door glas en ruit,
En rinkelt in den storm, met vreesselyk geluid.
De buien nemen toe, met schrikkelyke horten,
Als of hun woede zelfs het alles in zou storten.
Hoe staet nu onze Man, van Gods voorziende magt
Zoo daedlyk overtuigd? och! even onbedacht.
Zyn zinnen zyn bedwelmd, en slingren als de winden,
Zyne onrust kan geen heul by zyn vertrouwen vinden.
Och! roept hy weder uit, beklemd van hart en geest,
Wat is bestand voor zulk een grouwelyk tempeest!
ô Arme Vriesche kust, wat zal u voor de vloeden
Van zulk een' watergang, voor ondergaen behoeden!
Och! Hollands Noorderdeel, Och! Koggen, Drechterland!
Och! eenzaem Medenblik, in nood aen allen kant!
Wat paelwerk kramt uw wier, wat schoorwerk schort uw dyken,
Dat die niet, voor 't geweld van zulk een' storm, bezwyken,
En barsten tot een breuk, die, met een gapend gat,
De holle polders vult, met onuitloosbaer nat?
ô Wierdyk, kostbaer stuk, wel eer ons gansch vertrouwen,
Ons grootste toeverlaet, om welken te beschouwen,
Zoo meenig kunstenaer, van huis, te reizen plag,
Die 't lage Medenblik dus met verwondring zag.
De onthutste Wier kan zulk een kracht van wind niet doorstaen,
En de uitgekalfde zak zal haest in wielen doorgaen.
Wat raed? zoo gy geschokt, van uwen bedde, raekt,
En uwen slaper, tot een' veegen zeedyk, maekt.
| |
| |
Dan heeft men d' ondergang, van 't gansche Land te vreezen,
En Alkmaer zal wel haest een bare zeestad wezen.
Geduchtig Waterslot, ô Muiderdyk en Sluis,
Uw schutwerk, doorgeknaegd, van 't nietig wormgespuis,
Dreigt rondom Amstelland en Rhynlands groote plassen,
Met ziltig Pampus slyk en zeevloed te verrassen!
ô Land, zoo dier gekocht, voor eerlyk burgerbloed,
Wat staen uw grenzen veeg, daer zulk een stormwind woed!
Houd op, verdwaesde geest, uw wantrouw mogt u deren,
En deze tugtings proef in wraekstraf doen verkeeren.
Uwe onbestendigheid draeit sneller dan de wind,
En maekt, door uw belang, u in uw wenschen blind.
Gods trouwe zorg is u, zoo menigmael, gebleken.
Uw geest, is t' elkens weer, op de eerste proef, bezweken.
Gy zyt u zelf' een plaeg, daer uw belang regeert,
ô Mensch, zelfs weet gy niet, wat gy volstrekt begeert.
En echter draegt gy roem, op 't wys bestier van Reden,
Schoon ge, als een weerhaen, draeit, in onbestendigheden.
|
|
Auteursrechtvrij