Pit en kern,
Tot een' boom en bosch vermeerderd.
STaen u de zinnen niet verbaesd en opgetogen,
Wanneer gy u verbeeld, des Scheppers groot vermogen,
Die, uit een enkel niet, het gansche wezen schiep,
En alles, in een woord, volmaekt te voorschyn riep?
't Eerbiedige geloof, gesterkt, in vaste gronden,
Erkent dees waerheid, die Gods geest ons deed verkonden.
Maer 't ongeloof staet stom, op 't merken van de kracht
Die toen Gods wys bestier in ieder zaeddeel bragt.
En, overleg het eens, hoe veel doch zal 't verschillen,
't Heelal te doen bestaen, uit niet, en enkel willen;
Of uit een kern, een pit, een grein, ja 't kleenste zaed,
Te wekken plant en boom, die honderd jaren staet,
En die zich, uit dit een, oneindig zou vermeêren,
Zoo niet een worm, een mier, gemaklyk kost verteren
't Onnoozele begin, dat schyn, noch wezen, heeft,
En waer in de eeuwigheid van Gods bevelen leeft.
Waer zyt ge, Vrygeest, die, op uw vernuft verwaten,
Geen hooger kracht erkent, dan die uw brein, kan vaten?
Wat had gy, zoo ge nooit had plant of boom gezien,
't Geen u doen gissen zou, hoe 't mooglyk kon geschien,
| |
Dat pit, of kern, of bei, in soorten afgescheiden,
Zich in een plant of boom, met loof en bloem, zou spreiden?
Wat wilt gy in 't geheim van Gods oneindigheên,
Naer 't ydele begryp van dwaze zinnen, treên?
Daer u 't verstand ontbreekt, om, in die wonderwerken,
Byna zoo Ideen als niets, Gods grootheid aen te merken.
Zyn wysheid loonde u wel, ô dwaes, toen ze u, tot straf
Van uw vermetelheid, uw eige wroeging gaf.
|
|
Auteursrechtvrij