Op het zien snyden van het rype graen op den akker, in den oogst.
DE dienstbre maeier slaet den sikkel, op 't vermaen
Des landvoogds, die den oogst nu ryp schat, in het graen;
En scheert, in eene sneê, al wat hem, voor de voeten,
Op 't afgeperkte veld der daghuur, koomt ontmoeten,
Gansch zonder onderscheid, tot op den grond toe, af;
Niet slechts het gouden graen, gewimpeld in het kaf,
Maer allerlei gewas, zoo als het, uitgesproten,
Ten plaege van 't gezaeide, en welig opgeschoten,
Als by zyn eige moêr, een veilig voedsel vond,
Zoo lang het, onder 't graen, op 't vette zaeiland, stond.
Geen stronk, die, in verval, niet scheen te zullen schaden;
Geen plant, in vollen bloei, of met haer vracht beladen;
Geen scheutje, dat zyn top pas uit den grond vertoont,
Word van die forsche hand en blinde sneê verschoond.
Hoe 't is, 't zy goed, 't zy kwaed, 't word alles neêrgeslagen;
In schoven opgegaerd, en in de schuur gedragen;
| |
Waer 't uitgelezen graen, gedorst, geschud, gezift,
Van al wat onkruid heet, zorgvuldig word geschift.
Het kaf, dat om den halm, als naeuw vereend, blyft kleven,
Word in den wan beproefd, en, door den wind, verdreven.
De rest word, als onnut en schaedlyk, aen een' kant,
In haest by een gehoopt, en voorts tot asch verbrand.
Maer zie, 't naburig land staet onderwyl in weelde,
En wulpschen groei, als of 't in 't zelfde lot niet deelde.
Terwyl de sikkel reeds gescherpt ligt, tot den slag,
En enkelyk verbeid het nadren van den dag.
Dus koomt een veege pest, gerechtigd, door 't gelieven
Van 's weerelds Opperheer, een welig landschap grieven,
En snyd, in eene vaert, en zonder tegenweêr,
Door 't snoeimes van den dood, een' vollen oogst, ter neêr,
Ontziende staet, noch rang, noch eer, noch gryze haeren,
Noch kracht, noch bloem van jeugd, noch teedre kindsche jaren.
't Zy ryk, 't zy arm, 't zy nut, zy snyd het alles af,
En brengt het goede en kwaede, in eene schuur, het graf.
Waer 't blyft den Opperheer, tot zyne komst, verbeiden,
Die alles weet, en kent, om 't naer waerdy te scheiden.
Die 't uitgelezen goed zal brengen in zyn huis,
En 't onkruid, vuil van aert, als schadelyk gespuis,
Ter straffe van zyn wraek verwerpen, uit zyn handen,
In 't vuur van zynen toorn, dat eindeloos zal branden.
Dit hoort, dit ziet de mensch; en of hy 't hoort, en ziet,
De weelde gaet haer' gang; de wellust acht het niet,
Voor dat men, door den slag, getroffen, onder 't klagen,
Gansch onverbiddelyk, ter proef, word heen gedragen.
|
|
Auteursrechtvrij