|
| |
Bepeinzing van Gods oordeel, en eeuwigheid.
HOe klopt myn bange hart! hoe trillen my de leden!
Het speeksel kleeft, als leem, aen myn gehemelt' styf:
Myn tanden zyn geklemd; myn tong heeft spraak, noch reden;
Myn kniën slaen tot een; het bloed stolt my in 't lyf;
Myn oogen staen in 't hoofd, als vlammend vuur, te blikken;
Benauwtheid doet myn' geest, in 't klamme doodzweet, stikken;
Op 't zien van zulk een' glans, in ongenaekbaer licht,
't Welk, alles buiten zich, vernietigt, door zyn' luister;
Van een rechtvaerdig God, voor wiens volstrekt gezicht,
Geen zaak verborgen word, in 't akeligste duister;
Wiens strenge majesteit, alleen, geschil beslecht,
En alles loont, of straft, naer onverzetbaer recht!
| |
| |
Zal ik, met myne schuld, vol wroegende gebreken,
Voor dien geduchten troon, ter vierschaer, moeten staen:
En hooren, tot myn' last, 't rechtvaerdig vonnis spreken,
Om van dat helder licht, voor eeuwig, weg te gaen;
Dat licht, dat zelfs de hel en afgrond op doet dagen,
Om 't naberouw, door leet van dit verlies, te plagen?
Waer heen benauwde ziel? wat middel uitgedacht,
Om u, voor dit gericht ten oordeel, niet te stellen,
Daer wanhoop, ongenade en wroeging op u wacht,
Om, in vertwyfeling, u, door u zelf, te kwellen?
Rampzalige eeuwigheid! gy overweegt, in straf
En strengheit, 't strengste op aerd, het onverbidbaer graf.
Maer zacht: terwyl Gods wraek dus schittert in myne oogen,
En gloeit in 't krimpend hart, en lillend ingewand,
Vertoont zich, in dat licht, een strael van mededoogen,
Die een' bebloeden held beschynt, van allen kant;
Dees wenkt my vriendlyk toe, en bied my, met vertrouwen,
Zyn rechterhand, tot hulp in 't klemmende benouwen.
Een kruis, waer op hy zelf den dood heeft ondergaen,
Om voor de schuld eens volks, 't welk hy verkiest, te boeten,
Reikt hy my toe, om kloek de hand daer aen te slaen,
En daer mede, in zyn' naem, den Opperheer, te ontmoeten.
Dit schynsel van Gods beeld stelt zyn barmhertigheid,
In tegenwigt van 't recht, 't geen my Gods gunst ontzeit.
| |
| |
Dus hulploos by my zelf', en heilloos, door myn zonden,
Te midden, uit verderf, geroepen, door dien Zoon,
Word ik in hoop gesterkt, en, door zyn dierbre wonden,
't Vertrouwende geloof verzekerd, voor Gods troon.
Dus levende, op genade, en buiten myn vermogen,
Word ik, uit liefde alleen, langs 't kruishout, opgetogen.
'k Ben van den zwaren boei, die myn' bedorven wil
Nog aen de weereld kramt, wel niet geheel ontslagen;
Maer 'k worstel onvermoeid, myn geest is, nimmer stil,
Om, op dit lichtend spoor, dat doelwit te bejagen.
Zoo word my de eeuwigheid, die eerst zoo grouwzaem scheen,
Eene onuitputbre bron van loutre zaligheên.
|
|
Auteursrechtvrij