|
| |
| |
| |
Dankzegging voor herstelde gezondheid.
HOe zal ik mynen God, in krank vermogen, pryzen?
Met welk een offergaef zal ik hem dank bewyzen?
Die my, onnut gebroed, en armen worm op aerd',
Zoo zichtbaer heeft behoed, zoo wezenlyk bewaerd,
Wanneer het ydel brein, in bystere gedachten,
Als in een woeste zee, vermeesterd, door de krachten
Van kranktes dranggeweld, den dood voor oogen kreeg,
En, zonder stuur of roer, op Gods genade dreef.?
Zyn oog was over my, en hield de zwakke zinnen,
By 't barnen van 't gevaer, in kalme rust van binnen.
Ontfang, ô goede God, voor 't zalven myner smart,
Den wierook onzes lofs, het offer van myn hart.
Uw hart? wat zegt ge, uw hart? zoo schandelyk bedorven,
Dat, eerloos in zyn' plicht, in zonden lang verstorven,
Vol dubbelzinnigheid, bedrog, en argelist,
Gods gaven menigmael veracht heeft, en verkwist?
Ja 't geen van binnen, door de kanker, opgegeten,
Een doodelyk vergif uitwaessemt, door de reten,
| |
| |
Waer van de vuile stank de lucht rondom besmet,
Terwyl 't van buiten glimt in overdadig vet,
Het welk den vuilen lust, in zwellende etterbuilen,
Met lydeloos geknaeg van pynen, uit doet puilen;
't Geen dagelyks op nieuw, door een' verborgen gloed,
Verkeerde wenschen werkt, in 't rusteloos gemoed.
En durft gy dezen smaed voor God te voorschyn brengen,
Als of zyn heilig oog die stoutheid, kon gehengen?
Ach! Jezus, die op 't kruis hebt alles uitgestaen,
Om 't arm boetvaerdig hart te hoeden, voor 't vergaen,
Laet dit ootmoedig hart, besproeid met weeke tranen,
In uwe gunst, een' weg, tot zyn verschooning, banen.
ô Gods Gezalfde, ei zalf en wasch het, met uw bloed.
Verwarm het, door 't geloof van uwen liefdegloed.
De balsem, door u zelf', uit bitter kruid gelezen,
Zal al 't verborgen kwaed, tot in den grond, genezen.
De hissop van uw kruis zal de etterige wond,
Die straks, zoo bloedig rood en zoo afschuwlyk, stond,
Gelyk eens vollers zeep, afvagen, en de vlekken
Zoo zuivren, dat daer van noch teekens zyn, noch plekken.
't Is waer, 't zal dan niet zyn dat hart, 't geen ik bezat,
Maer gy, ô Heiland, die het aengenomen had,
En in 't geloof genaest, zult dat, voor 't myn, doen strekken,
En, voor uws Vaders troon, een gunstig oog, verwekken.
Dus zal 't met zuiverheid bekleed, voor Gode staen,
En juichend, in het Choor der reine geesten, gaen.
Aenbidlyk denkbeeld van het eeuwig Opperwezen,
Naer waerde niet gekend, en nimmer recht geprezen
| |
| |
Van 't nietig Schepsel, hoe vervult ge myn gemoed!
ô Geest van God, God zelf, u val ik nu te voet,
En bid, geef my 't gevoel, en doe my gunstig merken,
Dat ge u verwaerdigt my inwendig te bewerken,
En dat myn ziel, gered uit doods en helsche macht,
Gezuiverd, door het bloed van Jezus, door uw kracht,
Gevoed is en gesterkt, behouden en herboren,
Om voor Gods heilig oog te staen, als uitverkoren.
Drieëenig Hemelvoogd, die 't arme schepsel kent,
En alles 't uwe ziet, waer heen uw oog zich wend,
Ontfang uw eige gaef, in gunstig welbehagen,
Ten blyk van reinen wil, u nedrig opgedragen.
Ach! laet myn levensloop, gerekt in uw geduld,
Niet strekken tot verderf en meerdring van myn schuld.
Ontzondig my, door 't bloed van Jezus, door wiens lyden,
Het sterfuur my zal zyn een oorzaek van verblyden.
Doch moet het zwakke vleesch nog langer proef uitstaen,
Als 't in uw gunst mag zyn, 'k zal 't willig ondergaen,
En 't dagelyksch geweld der zonden kloek verachten,
Om, met gepast geduld, op uwe komst te wachten.
November 1728.
|
|
Auteursrechtvrij