Poëzy

[p. 228]

Bedenking
over 's menschen zondigheid en verlossing.

ONeindig God, die 't al in al alleen vervult:

Voor wien de zon en maen, en alle hemellichten,
In hare volle kracht, als schemeringen, zwichten,

Wie zal den glans weêrstaen, als gy verschynen zult?

De Mensch, van waen misleid, door zyner Oudren schuld,

Verloor uw evenbeeld, dat zynen gang moest richten.
Hy ging, op valschen schyn, een eigen spoor verdichten,

En maekte een wonderwerk van uw getergd geduld.

Wat schrik! als hy in 't licht zyn vuile schande ziet!

Hoe zwoegt de onsterflykheid in 't eeuwige verdriet!

Maer neen! uw liefde, ô God! heeft zelfs de vlam verslonden.

Uw Wonderzoon, in 't vleesch, tot's menschen heil, gezonden,

Deed boete voor de schuld', en heeft, door zyn bestier,

Den gloed van wraek verkeerd in lieflyk vredevier.