Beschouwing van 's menschen staet.
MIsmaekte, onweerbre worm, ontaerde, wangebroed,
Die staêg, met bange zorg, in ydelheden wroet,
Bezie eens, wie gy zyt, en wie gy waert te voren,
Eer uw getrouwe Borg u weder had verkoren.
Was niet uw Moeder stof; uw grootmoêr ydel niet,
En 't nakroost, door de schuld, vol kwelling en verdriet?
't Bestendig Al, gewoon in 't eeuwig rond te zweven,
Gaf aen het doode stof een' adem, geest, en leven.
Maer schiep eerst 't Niet tot stof, en uit die aerde en slyk
Een heerlyk mannenbeeld, den maker gansch gelyk;
En, uit het ribbestuk van 't zelfde vleesch, een vrouwe,
Een heul voor de eenzaemheid, een' band van hulp en trouwe.
De zuivre onnozelheid was 't siersel, 't beste kleed
Van 't eerstgeboren Paer. Dit kende ramp, noch leet,
En leefde, in Godenstaet, tot dat Gods beeld, geschonden,
Door argelist, vervloog, en hen verliet in zonden.
De wanhoop kroop in 't hart, en liet hun rust, noch duur.
Gods wraek, scheen hun in 't oog, als een verschriklyk vuur.
Zy vloden, maer vergeefs. Het schemerlicht der reden
Kwam telkens, hun op nieuw, 't voorleden zoet, ontleden.
Het brein werd straks bezet, met ydelheid en waen.
Het kommerlyk behoef dwong, hand aen 't werk te slaen.
| |
De schaemte toonde straks hunne eerelooze vlekken,
En plukte 't groene loof, om 't naekte vuil te dekken.
De trotsche Hoovaerdy, toen alles was verbrod,
En moedwil hen nog meer vervreemd had van hun' God,
Deed aen 't verbasterd brein dit schandedeksel strekken
Tot een sieraed van eer, dat afgunst kost verwekken.
De gulzigheid, die hen, door 't hoog verboden ooft
Te smaken, van Gods gunst, voor eeuwig, had beroofd,
Liet zich niet, door de straf, tot matigheid, bekeeren;
Maer knaegde en at zich zelf, door toomeloos begeren.
Erbarmlyk nakroost van zoo hatelyk geslacht,
Wat trots, wat ydle waen, betoovert u, door kracht
Van valschen logenschyn en zinneloos vermeten,
Dat gy, helaes! u zelf, dus verre kunt vergeten?
Gy zweeft in 't heilig Oog, welks licht de duisternis
En 't diepst geheim doorziet, en altyd om u is.
Dit weet gy, want uw schuld heeft, dikwils, 't hart verraden,
En durft, zoo onbeschroomd, dit heilig byzyn smaden!
Denk niet, dat steeds het stof gedekt zal zyn, in 't graf,
De geest in rook vergaen: ô neen, de heete straf
Van een getergde wraek, rechtvaerdiglyk verbolgen,
Zal u, op haren tyd, met eeuwig knagen, volgen.
|
|
Auteursrechtvrij