|
| |
| |
| |
Heilfontein.
KAn uit een vuile bron ooit helder water wellen?
Of een verdorde grond in vochtige adren zwellen?
Voorwaer, 't moest zyn, wanneer een wonderlyk geluk
Den aert verandren deed, of, dat een meesterstuk
Een ingezypeld slyk geheel wist aftescheiden,
En, in een' nieuwen loop, de zuivre wel te leiden.
Myn Moeder had de bron van alle zegening,
Die zy, met haren man, in 's weerelds jeugd, ontfing,
Door een verboden vrucht te smaken, snood geschonden,
En, door gevlei, haer' man aen 't zelfde kwaed verbonden.
't Ontydig dier genot van dit rampzalig ooft
Had hun van deze bron, in 't vruchtbaer oort, beroofd;
Zoodat zy naderhand zich, met hun tranen, laefden,
En, om de schrale kost, in 't zweet huns aenschyns, slaefden.
Zy groeven, te vergeefs, in dor, onvruchtbaer zand,
Maer vonden bron, noch put, dan in een modderland,
En moesten zich daer meê, in ballingschap, behelpen,
Wyl niets voor handen was, om hunnen dorst te stelpen.
't Was echter toegezegd, dat wezenlyk berouw,
Door eenen tranenvloed, den smaek verzoeten zou.
En dat een Godlyk zaed, ten Hemel aftewachten,
Hun nakroost ingeënt, in 't midden van dit smachten,
| |
| |
Een sprankel wyzen zou, die, uit dien eersten vloed',
Weêr op zou schieten, en dien zuivren met zyn bloed,
Waer door de heilbron, die in Eden was Verloren,
Op nieuw ontspringen zou, als uit haer Wel herboren.
In welke 't nageslacht, van de aengeërfde smet,
Zou afgewasschen zyn, en, door een zachter Wet,
Zou, uit den ganschen hoop, een heilig erfzaed Wezen,
Naer een geboorterecht, gekeurd, en uitgelezen.
Die bronäer, uit het bloed eens Heilands, voortgevloeid,
Is tot een Volle beek van wellust aengegroeid.
En overtreft de bron van 't rein en lustig Eden;
Eer die bezoedeld was, door moeders overtreden.
De gunstige eigenaer daer van, zoo mild, als trouw,
Roept ons tot zich, om ons te keeren, door berouw,
Van 't slinksche zondespoor, en in zyn' reine plassen
Het erf- en eigen-vuil, krachtdadig, aftewasschen.
En, biddende met ons, voor 's Vaders troon te gaen,
En ons, in 't hoog gericht, te doen voor God bestaen.
ô Heilbron, mogte ik eens tot uw genot geraken,
En, om myn' heeten dorst te lesschen, vry genaken!
Ik word, door schaemte en schrik, gestuit, wyl Satans list
Den toegang moeilyk maekt, en 't nadren my betwist.
De Meester nood my wel, maer myn bedurven zinnen
Zyn, door myn snood gedrag, in zulk een' prang van binnen,
Dat ik, die hyg en smacht, naer zyn' genadevloed
Voor zyn' verdienden toorne, als voor een' heeten gloed
Van afgevergde straf, my wenschte te verbergen,
Uit vrees van, door myn schuld, zyn gramschap meer te tergen.
| |
| |
Verdwaelde geest, sta stil! en neem een wys beraed:
Ontzie geen' stryd: vertrap al wat u tegenstaet.
Laet u toch niet, op nieuw, in 't zondig slyk bedelven;
Maer gryp uw' Heiland aen, onttrek u aen u zelven.
Verwaerloos toch geen' tyd, terwyl de meester wenkt,
En u het zoet genot van zyne watren schenkt.
Hy zal uw vuile smet en karmozynen zonden
Afwisschen, in het bloed van zyne zuivre wonden.
In zulk een reine bron gewasschen, zal uw ziel
Zoo wit zyn, als ooit sneeuw, die van den hemel viel.
|
|
Auteursrechtvrij