Poëzy

[p. 213]

De zonden brengen in nood

MYn zonden, groote God, zyn boven maten groot,

En overstelpen my, in ongestuime baren,
Ik dobber op en neêr, in duizende gevaren,

En ben, met lyf en ziel, gelykelyk, in nood.

Ik ben omringd van schrik en angst; de nare dood

Schynt zich, als tegen my, in opstand, te verklaren,
't Kompas van rede en wet verstrekt my tot bezwaren,

En toont my klip op klip, daer myne kiel op stoot.

De wolken schynen my den hemel aftesluiten,
En Gods getergde wraek houd my, zoo 't schynt, daer buiten.

'k Zie naeuw myn Noordstar, zelf, door al die nevels heên.

'k Laet alles varen, en behoud 't Geloof alleen,

Dat Jezus, door zyn magt, en onophoudlyk smeeken,
My, zondaer, voor den troon zyns Vaders, vry zal spreken.