|
| |
| |
| |
Aendoening op het genot van de verbondzegelen.
WAt onvervalschte smaek van Godlyk hemelbrood,
Waer op 't geloovig hart, ten gastmael, was genood,
Verkwikt myn' zwakken geest, gesteund, door nieuwe krachten,
Waer van 't genot, hoe ryk, ons steeds naer meer doet trachten.
'k Ging krank, en magteloos, ten disch; 't geloof alleen
Steef 't wankelende hart, en hield my op de been.
Een wondre levenskracht versterkt my nu, van binnen,
En doet my al 't geweld, van 't strydend leed, verwinnen.
Myn lichaem, wederom, met korenmerg, gevoed,
Gedrenkt, met nieuwen most en edel druivenbloed,
Voor my, tot reinen wyn, gezuiverd en geschonken,
Maekt mynen geest verheugd en in Gods liefde dronken.
Dat streelend zoet genot vernieuwt, in my, de jeugd.
Myn huppelende geest verwydert zich, in vreugd.
'k Zie, als een ander mensch, het groot beslag der dingen
Van Gods genadekracht, in myn bespiegelingen,
Als een herbooreling, in geestelyk sieraed,
In 's Heeren naem' vernieuwd, gekleed in rein gewaed,
Waer meê my 't zondig pak van 't vleeschlyk onvermogen,
Door, erf- en ejge-vuil bevlekt, word uitgetogen.
| |
| |
Zoodat ik, gansch in 't nieuw, door bloed, gereinigd ben,
En, uit het slyk gered, my zelven naeuwlyks ken.
Uw liefde tot den mensch, door ons niet af te meten,
Volmaekte God! hoe ver hy zich by u vergeten,
En, door zyn gruweldaên, zich schuldig had gemaekt
Aen eeuwig strafberouw, heeft myne ziel geslaekt,
Van 't yslyk doodsgeweld, 't rampzalig loon der zonden;
En, ter verlossinge, het middel uitgevonden.
Uw Zoon, een God uit God, van eeuwigheid geteeld,
Bood zich als Borg aen, tot herstelling van uw beeld,
Misvormd door 's menschen schuld; met vleesch zich te bekleeden,
En, tegen dood en hel, in 't worstelperk getreden,
Den stryd van 't eeuwig weê, kloekmoedig, te ondergaen,
Totdat het recht van wraek verzoend ware, en voldaen.
ô Adam, door uw' val, een' grouwel in Gods oogen,
Dien Gods rechtvaerdigheid ook geenszins kon gedoogen,
Is, voor uw nageslacht, een wonder voortgebragt,
't Welk niet, dan in Gods raed, kon worden uitgedacht.
De Vrouw, door slangelist en onbeproefde streken,
Bedurven en misleid, van 't rechte spoor geweken,
Ook de oorzaek van uw leet en vloek, doch door uw schuld,
Zou, door den tyd, ook zien haer wraek, in straf, vervuld.
't Verloren Vrouwezaed zou van Gods zaed erlangen;
Een Maegd zou, in haer vleesch, haer' Heiland zelfs omvangen,
Die, schoon zelf, door een beet, gewond in vleesch en leên,
Den helschen Draek nogtans den kop zou innetreên,
| |
| |
En zoo verplettren, dat hy voorts, door zyne tanden,
Het uitverkoren zaed, niet meerder, aen zou randen.
Die langgewenschte dag, den Vaderen voorspeld,
Verbeeld, geloofd, gezien, doch zoo lang uitgesteld,
Als Gods verborgen raed bepaeld had, lang voorhenen,
Is nu, met helder licht, in vollen glans, verschenen.
De zonde heerscht nu niet; de hel is zonder magt.
Gods Zoon heeft, door zyn' dood, den dood te niet gebragt.
Die overwinning is, in 't heerlyk zegeteeken,
Nu, in den vollen dag, aen allen volk' gebleken;
En ik heb nu terstond het onweerspreekbaer pand
Geproefd, met mynen mond; getast, met myne hand.
Myn hart, hier door verheugd, poogt stem en geest te paren,
Om, voor zoo groot een heil, den Vorst' der Englenscharen
Te danken, in de hoop van eens, op hooger wys,
Zyn' lof te zingen, in het Hemelsch Paradys.
|
|
Auteursrechtvrij