Poëzy

Het vrede lam, zegepralende.

't ONnoozle Vredelam, door wiens onschuldig bloed,
De vloek op Evaes kroost, voor God', moest zyn geboed
Kwam wel ten rechten tyd, in juist bepaelde dagen,
Om zich, tot 's weerelds heil, ten offer op te dragen,
Maer werd, als onbekend, verachtlyk en onwaerd,
Zelfs, door zyn eigen volk, van 't voorgeslacht ontaerd,
Gesmaed, gesleurd, gewond, en in den dood bedolven,
Als door een woedend rot van vratige avondwolven,
De vloek zong zegezang; de Hel, in dit geval,
Sprak met den dood van wraek, als meesters van 't heel al.
De lang gedreigde straf, die haer ten val moed wezen,
Scheen doorgestaen, en nu dien wraekvorst niet te vreezen.
Zyn bloed was uitgestort; de geest, die hem begaf,
Liet al het overschot gekluisterd in het graf.

[p. 166]

 

Maer zacht! wat's dit? my dunkt het aerdryk schynt te brullen

 

Van onder 't grasgewelf, en al de lucht te vullen

 

Met naren galm. Wat of dit vreemd gerucht beduid?

 

De Leeuw van Juda ryst, vol moeds, ten grafzerk uit,

 

En toont zich zonder leet, terwyl zyn haters schrikken.

 

Daer dood en Helsch gespuis zich krommen voor zyn blikken,

 

En knagen zelfs hun tong in spyt, dat haer geweld

 

Zoo ganschlyk, op een plots, vertrapt ligt, en geveld;

 

Dat zelfde Leeuwenwelp, vol kracht, komt nu den zynen,

 

Niet anders dan voorheen het Vredelam, verschynen.

 

De Wolven staen verstomd, of huilen gansch vervaerd,

 

Verbergen zich voor 't licht, met ingetrokken staert.

 

De doodd is zonder macht, en 't onverschillig sierven

 

Geeft doorgang aen de ziel, om 't eeuwig leven te erven.

 

De Hel grimt te vergeefsch. De blanke vreêbannier

 

Blinkt in het hemellicht, en dooft het wroegend vier

 

Voor zulken, die op 't Lam en zyne macht vertrouwen,

 

En Jezus als hunn' Borg, voor 's Hemelstroon beschouwen.

 

Waer hy hen 't saem verwacht, in volle zegeprael,

 

Als Lammers van zyn kooi, geschikt tot zyn onthael.