Poëzy

Jezus in 't scheepje.

IN 't midden van 't geruisch der bulderende winden,

Die 't smalle en vlottend hout van een onsterke boot,

En 't arme visschers volk, verlegen in den nood,

Met vreesselyk geloei bedreigen te verslinden,

Ligt Jezus stil, en slaept, in kommerlooze rust,

Het woedende geweld kan zynen geest niet treffen,
Terwyl de bystre maets de nare stem verheffen:

Help, Heer, och! wy vergaen, ten zy gy 't onweêr sust!

Dus onzagt, op 't geroep, ontwaekt, bestraft hy beide:

Hy temt de winden, door het woord van zyn gezag;

Berispt het kleen geloof van 't volk, in hun gedrag;

En stiert de boot aen land, door goddelyk geleide.

Zoo byster is 't verstand van's menschen ongeloof:

Gods hand dreigt naeuwlyks eens, met lang verdiende slagen,
Of aenstonds barst men uit, met hopeloos te klagen;

Als was des hemels hulp voor 't bitter kermen doof.

[p. 145]

 

Zoo is Gods goedheid ook oneindig in meêdoogen,

 

Die 't zwakke van den mensch en zyn vermogen ziet;

 

't Onwaerdige gemor van wanhoop straft zy niet;

 

Maer word, op 't minst berouw, weer tot genaê bewogen.

 

De ontrouwe mensch ging wis verloren, door zyn schuld,

 

En was, voor Gods gericht, verdoemlyk, door de zonden,

 

Zoo 't eeuwig Raedbesluit geen middel had gevonden,

 

Geen' Heiland, die in 't vleesch 't gebreklyk heeft vervuld.

 

Die draegt het ongeduld langkmoedig, als een broeder,

 

Die 't barre wangeloof van misdryf overtuigt,

 

En 't schuldbelydend hart, dat voor zyn' wille buigt,

 

Terstond met heil bekleed, als een getrouwe hoeder.