Daniël.
GY zaegt het Daniël, en strekt ons tot getuigen,
Dat alles voor Gods magt, en hoog bevel, moet buigen.
Dat niemant, buiten hem, gerust en veilig leeft,
En dat, dien hy behoed, voor niets te vreezen heeft,
Nebukadnezar, als een God op aerd verheven,
Word, zonder slag of stoot, ten rykstroone afgedreven,
En, die de menschen vaek als beesten had geplaegd,
Gelyk een beest, in 't woud, by 't beestendom gejaegd.
Daer uwe Makkers, zelfs in d' aengestookten oven,
In 't midden van de vlam, hunn' God met blydschap loven,
En, ongekrenkt van 't vuur, dat anderen verteert,
Daer uitgaen, zonder leed, gansch gaef en onbezeerd.
De Koning Belzazar mag zich op 't hoogst verblyën,
In gulzige overdaed en dartle brasseryën,
Maer sterft, van angst en schrik, zoo haest een vreemde hand
Het vonnis, van zyn' dood hem voorschryft, op den wand.
Men werpe u, Daniël, in een' der Leeuwenkuilen,
Die, hongerig naer roof, met open kelen, huilen.
Geen nood. Het wreed gedierte ontdoet zich van zyn' aert,
Word tam op uw gezicht, en op uw stem bedaerd.
Dus word des Hemels Heer, in zyne mogendheden,
Van al wat leeft, erkend, gevreesd en aengebeden.
Geen deugd, zoo zeer getrapt, of vind haer hulp by God.
Geen aerdsche magt, zoo hoog, of ploft op zyn gebod.
|
|
Auteursrechtvrij