Poëzy
(1753)–Hendrik Snakenburg–
Auteursrechtvrij
[pagina 135]
| |
Ontzag noch vorst, noch God. Geen tempelschat zoo heilig,
Geen vorstelyke kroon was voor zyn schennis veilig.
't Gezicht werd Judaes Vorst met de oogen uitgeboord,
Nadat hy jammerlyk zyn kinders zag vermoord.
Een onwaerdeerbre schat van godgewyde werken
Word een verachte prooi van zyn afgoden kerken.
In zulk een mogendheid, zoo groot, alöm vermaerd,
Kent hy zich zelven niet, dan als een' God op aerd.
Hy ziet van zyn paleis het magtig Babel brallen,
Met tuinen in de lucht, en onverwinbre wallen,
Al teekens van zyn magt. Een weereldwondre Stad,
Daer weelde en heerlykheid noch maet, noch palen had.
Hy telt Egyptenaers, Feniciërs en Joden,
Als Slaven voor zyn oog, gereed op zyn geboden,
Tot afgepynde çyns. De Vorsten zelf, hoe groot,
Geketend aen zyn voet, en zonder wraek, gedood.
Hy ziet het volk voor hem, als voor een' God, gebogen;
En spreekt dus by zich zelf, in hoogmoed opgetogen:
‘Is dit het Babel niet, dat ik heb groot gemaekt,
‘Zoodat zyn toorentrans tot aen de starren raekt?
‘En heft het zich niet uit, by alle weereldvolken,
‘Gelyk het hemelrond by de ondermaensche wolken?
‘Wat let my, dat ik niet myn' kleensten onderdaen,
‘Doe op den fieren nek des grootsten Konings staen?
‘'t Draeft alles naer myn zweep, en siddert op myn wenken.
‘Wat kan my in den loop van myn' gelukstaet krenken?
‘Wie is zoo groot, dat ik verpligt ben hem te ontzien?
‘Wie magtig tegen my, om wederstand te biên?
| |
[pagina 136]
| |
‘Wat Godheid, die ik zou!... Het lasterwoord, in 't glippen,
Op 't onvoorzienst gestuit, besterft nog in zyn lippen.
Gods hand, Gods straf, is reede: en in een ogenblik
Verwisselt dat gesnork in doodelyken schrik.
't Bedurven denkbeeld, gansch verwilderd in die zinnen,
Wroegt straks, met schroeiend vuur, in zyne ziel van binnen.
Die flus, gelyk een God, wou zyn geëerd, gevreesd,
Word, in zyn eigen oog, herschapen in een beest.
Geen slaefsche vleiery, geen raed van hovelingen
Bedaert zyn' bystren geest, of kan zyn drift bedwingen.
Hy vliegt als dol, door 't hof, met ysselyk getier,
Loopt alles overhoop, en bulkt gelyk een stier.
Zyn ziel gaet van hem uit, of word beroofd van reden.
Hy wil geen kroon op 't hoofd, geen purper aen de leden,
Geen Koninklyke zael, geen elpenbeenen bed.
Hem streelt geen gouden disch, geen vorstelyk banket.
Hy wil in de open lucht, en door het woud, gaen loeien,
Hy zoekt zyn tydverdryf, gelyk een os, by koeien;
By deze vlyt hy zich: hy eet met haer het gras,
En knabbelt schors of bies. En of dit weinig was,
Dat hy, in zyn verstand verbysterd, en aen 't malen,
Ging waren langs het veld, en als verlaten dwalen.
Gods wraek is niet voldaen; ô neen, hy moet een beest
Zoo wel in ligchaem zyn, gelyk als in den geest.
Zyn nagels groeien uit tot klaeuwen; handen, voeten
Zyn zyn behulp ter gang, of, om in 't stof te vroeten.
De huid word als een vacht; de hairen zyn op 't lyf
Als wol in een geklitst, of staen als borstels styf,
| |
[pagina 137]
| |
En worden, door den tyd, gelyk als vogelveren.
Dit strekt hem tot gewaed; want van gebruik van kleêren
Heeft 't grouwzaem wangedrocht geen weet of denkbeeld meer.
Vind hy een hol, hy legt zich daer te rust ter neêr,
Gedekt voor regen, dauw, en storm by koude nachten.
Het steken van de zon doet hem, by dag, versmachten.
Dus is het grouwlyk dier een schrik van 't aklig woud,
't Welk zelfs de wildernis niet onvervaerd beschouwt.
Die vreesselyke straf van Gods geduchte roede
Blyft even zwaer op hem, en in een zelfde woede,
Die op het deerlykst, door zyn trotschheid, word bezuurd,
Ten voorbeeld van 't heelal, en zeven jaren duurt.
Tot dat hy, by zich zelf' vernederd, voor elks oogen,
Gods oppermagt erkent, en 't menschlyk onvermogen.
Wat is 'er van den mensch, en al zyn ydle waen,
Die niet een oogenblik kan op zich zelf bestaen?
Des Hemels Majesteit, oneindig in 't regeren,
Laet zich van hovaerdy, in onmagt, niet braveren.
Gods hand, tot wraek gestrekt, heeft duizend straffen reed,
Die een hoogmoedig mensch op 't lyf zyn, eer hy 't weet.
Hy werpt de kroon in 't slyk, verbryzelt troon en zetel,
En schopt 'er Vorsten af. Wie, moedig en vermetel,
Zich zelf' in heerlykheid bespiegelt, als een' God,
Word uitgejaegd, gelyk een beest, tot schrik en spot.
Gy, die, in mogendheid, dit voorbeeld ziet, leert vreezen,
En buigt eerbiedig neêr voor 't eeuwig Opperwezen,
Dat in den hemel woont, en al uw doen beschouwt,
Doch 't schenden van zyne eer voor onvergeeflyk houd.
|
|