|
| |
| |
| |
Uitbreiding van den negen en dertigsten psalm.
DIt lied wel eer, voor Israël
Van Koning David opgeheven,
Werd Jeduthum ten zang gegeven:
Die, op het Koninklyk bevel,
Dit by het offer, in de choren,
Van 's Heeren tempel zou doen hooren.
Als ik des boozen handel zag,
En hoe hy, dartel, ongebonden,
En zat van wellust, in de zonden,
Gelyk een zwyn in modder, lag;
Daer aerde en Hemel werd bestreden,
Door zyn vervloekte logenreden:
Sprak ik, ontzet, dus zacht en stil:
Ik zal myn wegen wel bewaren;
Myn voet en tong van zonden sparen,
En blyven meester van myn' wil;
Ik zal myn' mond niet ydel roeren,
Maer liever met een' breidel snoeren.
| |
| |
Hoe zeer de booswicht ook myn hart
Moog' sarren, om het kwaed te wreken,
En, door zyn lastrend tegenspreken,
Myn' euvlen moed en gramschap tart',
'k Zal zwygen, en den hoon verdragen,
Als stom, in 't midden van de slagen.
Ik lei myn' vinger op den mond;
Zelfs liet ik na van 't goed te melden:
Hoe zeer de tegenheên my kwelden,
En troffen, op dien bangen stond.
Ik wist my zelf' te wederstreven,
Om, niemand reên tot spot te geven.
Hoe werd myn smart hier door vermeêrd?
Myn hart stond in een' gloed te branden,
En stookte door myn ingewanden
Een vuur, waer door het werd verteêrd.
Ik kost myn treurige gepeinzen
Niet langer dekken, of ontveinzen.
Ik hielp myn spraeklid uit zyn klem.
Myn geest had zyn geduld verloren.
Myn hart kon zyne smert niet smoren.
Des sprak ik, met een luider stemm',
Om mynen nood, met bitter klagen,
Aen mynen God dus voor te dragen.
| |
| |
Myn God (gy doch, gy weet het al)
Ach! doe my eens te recht gevoelen,
Wat toch het einde van myn woelen
Op deze weereld, wezen zal!
Wat maet, wat perk gy hebt beschreven
Aen dit myn arm, verdrietig, leven.
Dan zal ik weten voor gewis,
Hoe ydel, nietig, en verganklyk;
Hoe broos, hoe zeer van u afhanklyk
De loop van myne dagen is,
Opdat ik, om geen korte vlagen
Van tegenspoed, by u moog' klagen.
De palen van myn' levenstyd,
Ten langst gerekt en uitgemeten,
Zyn in hare uitgestrekte breedten,
Nog naeuwelyks een handbreed wyd.
Myn dagen, daer ik op mogt roemen,
Zyn kort van duur, niet waerd te noemen.
De mensch, hoe vast hy ook moog' staen,
Hoe sterk en zeker van vermogen
Hy ook moog' schynen in zyne oogen,
Is ydelheid, en enkle waen,
Die, zoo men 't wyslyk op wil merken,
Slechts levend is in doode werken.
| |
| |
Hy zweeft, misleid door valschen schyn,
Gestadig om, in duisternissen,
Die hem het rechte pad doen missen,
En 't ware heilspoor byster zyn.
Hy woelt en tast gelyk de blinden,
Onzeker hoe, en wat te vinden.
Elk overdenkt, en werkt alleen
Om goed en schatten te vergaêren,
Dus ziet men twee te samen paren
En dragen dubblen schat by een;
Vernoegd in ryklyke overvloeden,
En als verzorgd voor tegenspoeden.
Maer gy bezoekt ze met uw straf:
Gy doet ze, voor hun dagen, sterven,
En, zonder hoop van wettige erven,
Ontydig dalen in het graf,
Bekommerd, waer de schat zal varen,
Dien zy zoo zorgelyk bewaren.
Wat my belangt, wat heb ik nu
Van weereldlingen te verwachten,
Dan dat zy my met smaed verachten,
Dies is myn hoop alleen op u,
Op wien ik enkel myn betrouwen,
Als op een' vasten steun mag bouwen.
| |
| |
Maer gy, myn God, indien ge my
Van myn gebreken en myn zonden,
Waer aen ik ben te vast verbonden,
Verlossen woud, en spreken vry:
Zoo uw bescherming ook na dezen
My mogt tot schild en borge wezen:
Dan zou ik geenszins zyn tot smaed
Van spotteren en blinde dwazen,
Die nu, door hun uitzinnig razen,
My 't voorwerp maken van hunn' haet;
En zeggen, dat ik, schoon geheiligd,
Door uwe hand, niet ben geveiligd.
Myn geest verstomt, en houd, zich stil:
Myn lippen zullen niet gewagen
Van al de rampen, die my plagen,
Want, 't is uw hand, Heer, 't is uw wil,
Die, door myn schuld, op my verbolgen,
Tot deze proef my wil vervolgen.
Neem toch uw straf eens van my weg.
Eer dat ik, in myn bitter lyden,
Bezweken onder 't lange stryden,
Vernietigd en vertreden leg.
Ach! laet my, in die wrange pynen,
Door uwe hand, niet langer kwynen.
| |
| |
Wanneer gy iemand, in zyn' tyd,
Om 't plegen van moedwilligheden,
En zonden, zonder schyn van reden,
Met uw gerechte straf kastyd.
Wanneer gy hem, in 't ydel pogen,
Uw sterke magt eens brengt voor de oogen:
Zyn jeugd vervalt in zyn gelaet;
Zyn kracht versterft in jonge leden;
De glans van zyn bevalligheden
Smelt haestig weg, verslenst, vergaet,
Gelyk een kleed, dat, ongesleten,
Van mot en worm word doorgereten.
De mensch, wanneer men hem beziet
In zyn gedrag; en op zyn werken
Met een naeuwkeurig hart wil merken,
Is ydelheid, is enkel niet;
Een schyn, die, op het best genomen,
Terstond vervliegt, als losse droomen.
Almagtig God, laet myn gebeên
Eens ingang vinden in uwe ooren.
Ach! wil eens naer myn smeeken hooren,
En nederzien op myn geween!
Ach! laten eens myn heete tranen
Den weg tot uwe ontferming banen.
| |
| |
Ik ben een gast, een vreemdeling,
Die, zonder woonsteê, goed, of erven,
Van alle tyden om moest zwerven,
En nimmer heul of troost ontfing:
Een buitenlander, als myn vadren,
Die tot de zynen nooit dorst nadren.
Wend gy toch uw verbolgen straf,
Die, tegen my als opgeheven,
My angstig siddren doet en beven,
Door vaderlyk ontfermen, af!
Op dat ik my voor af verkwikke,
En wel gemoed ter aftogt schikke;
Eer dat ik uit dit tranendal,
Gelyk een vreemde, moet verhuizen;
En als uw hand my zal vergruizen,
En 't graf myn lichaem dekken zal,
Gun dan myn ziel met uwe vrinden
By u een vast verblyf te vinden.
|
|
Auteursrechtvrij