|
| |
Adonias aen Bathzeba.
AEn u, Mevrouw, die kent het dwingende vermogen
Van toomelooze min, uit zuivre lust gekweekt,
Wanneer een felle gloed, door kracht van toovrende oogen,
Een hooggeboren ziel, tot liefdedrift, ontsteekt;
Aen u, die, door uw schoon, naer waerde, hoog verheven,
Daer door in 's Konings hart en erf gebleven zyt,
Schryft nu Adonias, door hoop en vrees gedreven,
En zoekt van uwe gunst zyn hulp, te dezer tyd.
De schoone Sunamiet' heeft my, door 't oog, gevangen;
Zy heeft myn ziel gemaekt tot een verslaefde buit.
Myn geest blyft, in den zwier van hare vlechten, hangen,
Myn leven en myn dood hangt af van haer besluit.
Schort uw verwondering, en strydig achterdenken
Een weinig op, Vorstin, tot gy my hooren zult.
Gy zult geen toeleg zien, die u in 't minst kan krenken,
Uw wensch, in tegendeel, zal daer door zyn vervuld.
| |
| |
Al wat Adonias, voor zich, van al zyn erven
Begeert en afwenscht, is Abizags wedermin;
Dat hy die schoone moog' ten huwelyk verwerven,
Om vergenoegd met haar te leven, naer zyn' zin.
k Beken 't, en zal voor u thans niets verborgen houden,
Opdat uw hulp voor my ook trouw te werk moog' gaen,
Dat wy, voor dezen, wel op andre steunsels bouden,
Om ons geboorterecht in 't huis te doen bestaen.
Die wensch is, door de min, geheel en al versmeten,
Abizag is 't alleen, die myne hoop thans voed.
Wy zullen met vermaek al 't andere vergeten,
Word myn ontsteken lust, in dit geval, geboet.
Haer vlytig, stil gedrag, en zedige gebaerden
Bedwingen myn gemoed in naeuwer pael en maet,
My dunkt, zy zal veel liefst een hartekeur aenvaerden,
Die zich, om hare min, vernedert tot haer staet.
Laet toe, ô Koningin, dat ik u mag ontvouwen,
Hoe zy, in 's Vaders arm, myn liefde heeft verwekt.
En oordeel dan daer uit, of gy my moogt vertrouwen,
Dat dit zoo wel tot uw, als myn, genoegen strekt.
Onnoozel als een kind, maer heerlyk in vertooning,
Daer 't schoon en vriendlyk oog 't gedienstig hart ontsloot,
Werd, zy, als bruid gebragt by d' afgeleefden Koning,
Om hem, zoo 't mooglyk was, te koestren in haer' schoot.
Al 't geen, waer dooraen 't oog de schoonheid kon behagen,
Had dit volmaekte beeld in d' alderhoogsten top;
En 't hart des vromen mans, hoe koud en oud van dagen,
Ontvonkte op dit gezicht, en look weer vrolyk op.
| |
| |
Zy, als een teeder kind omtrent een' lieven vader,
Lei al haer kracht te werk, met eerbre maegdeschaemt';
Zy koesterde zyn leên, maer kwam hem nimmer nader,
Dan zoo verre, als de dienst van eene maegd betaemt.
Gy zyt in 't Vol bezit van 's Konings hart gebleven.
Zy heeft tot minnenyd u nimmer aengezet.
Nooit heeft zy zich bediend van 't voorrecht, haer gegeven,
Door 't streelende geheim van 't Koninglyke bed.
Zy hield haer' Maegderoem steeds kuisch en ongeschonden,
En heeft des Konings kracht nooit liefdepligt gevergd,
Schoon zy daer door zyn hart ligt naeuwer had verbonden;
En heeft, door haer gezach, nooit iemants oog getergd.
Doch ik, die, zonder vrees van in gevaer te ploffen,
Haer uit nieuwsgierigheid gezien heb, dag op dag,
Ben, door haer vriendlyk oog en schoonheid, zoo getroffen,
Dat ik, met haer te zien, my straks gevangen zag.
Dat hemelsche gelaet, daer pas ontloken rozen,
Door dons en zilverglans van zuiver leliwit,
Met schaemte en eerbaarheid, zoo liefelyk op blozen,
Beschenen, door een' gloed van glinstrend' oogengit;
Die schoone aenvalligheên, dat vriendelyk believen;
Die ingetogenheid, zoo eerbaer en bedeesd,
Verstrekten prikkelen, om my het hart te grieven,
En pleegden te gelyk geweld, op mynen geest.
'k Was meenigmael bedwelmd, door strydig overdenken,
Of ik myn' vader niet myn min ontdekken wouw;
Maer 'k dacht, het mogt den man in zyne zwakheid krenken;
Hy mogt, uit minnezucht, verdenken hare trouw.
| |
| |
Nu is hy, door den dood, tot smert, van ons gescheiden,
En 't erfrecht tot de kroon, en Judaes heerschappy
Is in onzekerheid, verdeeld en tusschen beiden;
Zyn wil spark voor uw' zoon, 't geboorterecht voor my.
Laet toe, ô Koningin, dat ik slechts eens mag melden,
Wat afstand van myn recht myn fiere ziel bestaet.
En laet het ditmael slechts, en niet meer, by u gelden,
Alleen ten blyk' voor u, hoe hoog myn liefde gaet.
Ik, in des Konings hof, en hoflyk opgetogen,
Met diep gevoel van eer, als de eerstgeboren zoon,
Heb, niet myn moeders melk, de kroonzucht ingezogen,
En ben steeds opgevoed, als de erfprins van de kroon.
Nu zal ik Salomon, naer 's Vaders laetst bevelen,
Gewillig afstand doen van 't geen hy wenschen zal,
En hem, hoe zeer voorheên de staetzucht my mogt' streelen,
Erkennen als myn' Vorst, myn liefde ten geval,
Zoo my Abizag werd daer voor ten loon geschonken.
Abizag, die nooit heeft getracht naer ryks bewind;
Abizag, die alleen zal met haer schoonheid pronken,
En met Adonias, die haer zoo teer bemind.
Zoo kunt gy, Bathzeba, het koningryk behou'en,
De kroontwist zien gestild en 't rechtgeschil gesast.
Zoo kunt ge uw' Salomon, op Davids troon, beschouwen,
Door geen partydigheid, belemmerd, of ontrust.
Het moederlyk gemoed zal, hoop ik, u bewegen.
De wensch tot vreê, gemengd met huis- en staetsbelang,
Noopt u, om my dees' dienst, in dezen tyd, te plegen,
Waerna zich alles schikt in Salomons bedwang.
| |
| |
Maer ik zal deze bruid, als was 'er geene reden,
Waer door ik haer verkreeg, ontfangen van uw hand,
En schryven alles toe aen uw goedwilligheden;
'k Zal blyven alleszins, aen uwen dienst, verpand.
Ik bid, ik smeek het u, in overgroote liefde,
Om vader Davids wil, wiens liefde voor my spreekt.
Zoo ooit een teedre gloed uw zinnen heimlyk griefde,
Ontferm u over een' die zoo ootmoedig smeekt.
Laet eens een teedre sprank van gunst uw edle zinnen
Ontvonken, in een' gloed van troost, voor my, Mevrouw,
'k Zal u daer voor altyd, als eige moeder, minnen,
Gy zult my nimmer zien veranderd, door berouw.
Dat ik van Bathzeba de schoone Sunamiete,
Die zich zoo deugdelyk, by vader David, kweet,
Als myn gewenschte bruid, ten liefdegift geniete,
En ik u eeuwig dank voor zulk een heuscheid weet'!
Gy zult Adonias voorwaer, op 't hoogst, verpligten,
Abizag, door uw' dienst, vergelden 't loon van eer.
Geheel Jeruzalem door zulk een voorbeeld stichten,
Waerdoor uw Majesteit zal groeien, meer en meer.
Zoo zult gy alles zien, in bloei, aen alle zyden,
Uw' Salomon in vreê, Adonias in vreugd,
Den septer in uw huis, dien niemant zal benyden,
Abizag, zoo 't behoort, gehuwlykt in haer jeugd.
Maer stel niet uit, Vorstin, hierom voor my te smeeken,
Dit zy nu de eerste gift van Salomons gezach.
Laet hy zyn broederhart doen blyken, door dit teeken,
En gy, wat moeders woord op zyn gemoed vermag.
| |
| |
Dan zal zich al myn volk, tot nog toe trouw gebleven,
Het geen my, in myn recht, met kracht herstellen wil,
Als 't myn gebod hun vergt, tot stille rust, begeven,
En houden 't recht beslist van 't broederlyk geschil.
Dan zal Abizag my 't voorleden doen verzetten,
En myn verliefde ziel vernoegd zyn, in haer lot.
Zy zal een Konings hart, verward in liefdes netten,
Doen ruilen al zyn' staet voor keur van haer genot.
Doch zoo nu Salomon zoo hoog in waen zal steigren,
Dat hem die kleene gunst te hoog in de oogen steekt....
Maer, neen, hy zal die beê zyn moeder toch niet weigren,
Noch zulk een burgergunst zyn' broeder, die hem smeekt.
Dat uw genaê, Vorstin, my deze gunst betoone;
Herstel de rust van 't ryk, die hangt alleen daer af.
Geef aen Adonias, voor 't afstaen zyner Kroone,
Een huisvrouw, die erkent, dat uwe hand haer gaf.
Myn wanhoop anderszins, die 't my zal doen besterven,
Zal my, voor mynen dood, het uiterste voorwaer
Afvordren. Spoed u des. Gy zult het ligt verwerven.
Red my, red Salomon, uit zulk een groot gevaer.
|
|
Auteursrechtvrij