|
| |
Absalon aan Thamar.
UW brief, met uw beklag, zoo bitter als rechtvaerdig,
Die, als een donderslag, my op het harte viel,
De smaed u aengedaen, zoo snood en zoo onwaerdig,
Verbaest myn' kloeken geest, en treft my aen de ziel.
Ik sta, gelyk versuft van spyt, en myn gedachten
Verbystren myn gemoed, door de onvoorziene schand:
Ik twyfel, of ik u wil styven in uw klagten,
Of liever aenstonds wraek beloven van myn hand.
| |
| |
Ik heb, in mynen toorne en heete oploopendheden,
Zyn' dood, met duren eed, gezworen, vroeg of spaê:
Doch, als ik 't overleg, met voor- en tegenreden,
De zaak eischt ryp beraed, opdat men zeker gae.
Best deedt ge, dat ge 't stuk, die schennis, hieldt verborgen
Voor Vader; want gy kent zyn' aert, die dit geweld
Niet straffen zou naer eisch, en ondertusschen zorgen,
Dat gy steeds buiten staet van wreken wierdt gesteld.
Maer, schoon de droefheid my het teeder hart doet wroegen,
Myn zuster, als het dus uw droef geschrei beschouwt,
Het geeft my evenwel een heimelyk genoegen,
Dat gy uw' broeder kent, en my die zaek vertrouwt.
Toon uw kloekmoedigheid, wilt gy gewroken wezen,
Ontdek uw hartzeer niet, door troosteloozen schyn.
Beneem den schender zelfs alle agterdocht te vreezen;
Zyn straf en uwe wraek zal des te wisser zyn.
Wat baette 't u en my, zoo ik, met aen te klagen
Voor Davids vierschaer, hem naer hals en leven ding;
Of hem in 't veld alleen ten strydperk uit ga dagen,
Indien men my die straf ontzegt, by weigering;
Of zoo 't geweten hem het kwaedste doet vermoeden?
Ik zal, door Ammons last, van ieder zyn verspied.
Hy zal, vol agterdocht, voor my zich altoos hoeden.
Veel wisser gaet de wraek, die onverhoeds geschied.
Doch veinzen wy een wyl. Ei, Thamar, stil uw zuchten,
Zyn straf groeit, door den tyd, die haest ons word gegund.
De schaker van uwe eer zal nooit myn' haet ontvlugten,
Gy zult gewroken zyn, indien gy veinzen kunt.
| |
| |
Schrei niet, daer 't iemand hoort, of ziet; of kunt ge uw tranen
Niet dwingen, koom by my, wy zullen in 't gemeen,
Ter wraekbevordering, ons pogen aen te manen
Door ongeveinsde trouw en droeve teederheên.
Of schrei vry, zoo 't u dunkt, maer laet slechts niemand hooren,
Dat Absalon zoo zeer geraekt is van uw leed.
Ik zal, door myn gedrag, al 't kwaed vermoeden storen,
Tot dat zyn wisse straf, volkomen, is gereed.
Schoon ik, in 't heimelyk, myne ongeschoren lokken,
Het siersel van myn jeugd, dat ongemaekte schoon,
My steeds zoo waerdig, schier van spyt, had uitgetrokken,
Gansch anders is 't gedrag, dat ik by 't volk vertoon.
'k Gelaet my, of het leed van zuster my niet deerde,
En of ik zelfs uw doen niet gansch onschuldig hiel;
Als of gy, op dien tyd, als Ammon u onteerde,
Door lonken, hadt getracht te heerschen op zyn ziel.
Dus zal ik best tot wraek van dezen gruwel komen,
Belg u slechts niet te zeer, myn zuster, deze schand',
Want Ammon, als hy waent, het minst te moeten schromen,
Zal wis zyn schennisloon ontfangen, van myn hand.
Och! Thamar, wat is ons een schandvlek aengewreven!
Uw maegdelyke staet, die, tot eens Konings pracht,
Door schoonheid, eer en deugd, zoo waerdig, waer' verheven,
Is nu tot spot van 't volk, tot smaed van uw geslacht.
Kost dan een broeders naem die vuile lust niet toomen?
Of kost een zusters eer, op dat oritaerd gemoed,
Geen inkeer van dien smaed of euveldaed doen komen,
Die hem weerhouden mocht van 't schenden van zyn bloed?
| |
| |
Vervloekte wrevelheid! die niet, door dartel mallen,
In onbezonnen drift, zyn zinnen hebt beroerd,
Maer die, door booze list, op 't vuilste stuk gevallen,
Met langzaem overleg, zoo schelmsch, zyt uitgevoerd.
Vervloekte geile lust! gy zult my duur betalen
De kroon, die gy my dus zoo schendig hebt geroofd;
Al zou ik, na uw' dood, in ballingschap gaen dwalen,
En Davids hof, uit wraek, zien dingen naer myn hoofd.
Zou ik, die, tot myn' roem, by alle jonge helden,
Altyd myn zusters deugd en schoonheid zag geacht,
Met schande nu den naem van Thamar hooren melden,
Zoo deerlyk zien vertreên den lof van myn geslacht?
Zal Ammon met dien schimp, by ieder, roem gaen dragen,
Dat zusters Maegdebloem voor hem ten prooie bleef;
Hoe hy haer heeft verstrikt, door veinzen, listen, lagen,
En als een hoer daer na, met afkeer, van zich dreef?
Zou Thamar, tot haer wraek, by vreemden heul gaen zoeken,
Die Davids gansche huis, behalven Ammon, raekt?
Het huis dat hy zoo snood, 't geen ieder moet vervloeken,
Met bloedschand' heeft bevlekt, en tot een spot gemaekt.
Ik kan wel, zonder vreugd, maer, zonder eer, niet leven,
Gy zult gewroken zyn, ik zweer 't by Davids kroon.
Men zal my, nimmermeer, zoo slecht een' toenaem geven,
Dat ik lafhartig was in 't wreken van uw' hoon.
Neen, Thamar, Absalon, bewogen door uw klagen,
Zal Ammon, die onze eer, zoo schendig, heeft verkort,
Met allerlei geweld en list ten straffe dagen,
Totdat zyn vuile ziel eens voor uw' voeten stort.
| |
| |
Gy hebt zeer wel gedaen in 't schryven, lieve zuster,
Dat gy, door uw beklag, myn zinnen wakker houdt,
Dies schryf ik nu weêrom, om ook uw hart geruster
Te stellen, schoon gy my die zaek wel toevertrouwt.
Uw edelmoedig hart, nu driftig, om te wreken
Zoo trouweloos een' smaed, u schendig aengedaen,
Zal in uw' broeder ook het mannenhart ontsteken,
Om u, in uwe wraek, met kloekheid, na te gaen.
Uw droefheid heeft myn ziel, zoo teederlyk, bewogen,
Dat medelydendheid somtyds myn hart verkracht.
De tranen schieten my, myns ondanks, straks in de oogen,
Op 't hooren van uw schande, op 't lezen van uw klagt.
Wanneer ik my verbeeld dien angst, die doodsche vreezen?
Waer in gy, onverhoeds, van Ammon werdt bekneld,
Hoe uw benaeuwde ziel, van schrik, verbaesd moest wezen,
Wanneer dat monsterdier u aengreep, met geweld;
Als ik uw worstelen, uw klagen, schreeuwen, kermen,
En de onmedoogenheid uws schenders eens begroot,
Dan denkt myn hart, geraekt, door deernis en erbermen,
Om zuster Thamar niet, maer om een maegd, in nood.
Doch als ik voorts herkaeuw, door bittre nagedachten,
Dat al dat leed myn bloed, myn zuster, wedervoer;
Dat haer een broeder dorst, uit geile lust, verkrachten,
En, na die schenddaed, haer mishandelde als een hoer;
Voel ik my, in myn ziel, zoo fel van smert bestreden,
Van wanhoop, spyt, en wraek, dat ik naeuw zelf niet weet,
Wat hartstogt meest vermag op myne teederheden,
Of wat het zekersle is tot wraek van zoo veel leed.
| |
| |
Zyt gy die Thamar niet, die onlangs, by de maegden
Van gansch Jeruzalem, den roem en voorrang had,
Van wiens bevalligheid, zelfs groot en kleen, gewaegden,
Die in 't scharlaken kleed en gulden zetel zat?
Hoe is die luister thans, ô Koningskind, gezonken!
Is Koning David dan uw Vader nu niet meer?
Mocht met het septerrecht uw Moeders huis niet pronken!
Is Absalon, uw broêr, nu zonder macht of eer?
Is Ammon Davids zoon, en steunt hy op die rechten,
Als of hy, naer zyn' zin, dan alles mogt' bestaen?
De tyd zal, zoo ik hoop, eens tusschen ons beslechten,
Of hy, als de oudste, mag zyn jonger broeders smaên.
Schynt Absalon te jong om Ammon te doen schromen,
Voor wraek van Thamars eer, van hem zoo scherp gesmaeld,
Hy hael' het hart vry op, de tyd wil spoedig komen,
Die al zyn spotten zal, met spotten, zien betaeld.
Kunt gy slechts nu zoo veel op uw gemoed verwerven,
Dat gy uw leet verkropt, in 't openbaer niet zucht;
Gy zult, in dezen hoon, niet ongewroken sterven:
De wraek zal zeker zyn, als Ammon niets meer ducht.
Ei laet uw ongeduld, 'k herhael het, toch niet blyken.
Roep niet te zeer om wraek, daer 't ieder hooien mag;
Want Ammon, wel bewust van zyn verongelyken,
Zou op zyn hoede zyn, als hy uw wanhoop zag.
Uw vyand, van uw drift gewaerschuwd, door uw klagen,
Zou uwe oploopenheid beschimpen, buiten nood,
Hy zou u telkens weer met nieuwe schennis plagen,
En tergen u, door spyt, veel harder dan den dood.
| |
| |
Men zal, in myn paleis, met eerbied u ontmoeten.
Ei, Zuster, schrei niet meer, of, zoo gy schreien wilt,
Schrei, waer uw Broeder schreit, waer gy uw lust kunt boeten,
En ik de wraek met u beramen zal in stilt'.
Wanneer gy my voortaen zult zien, naer myn manieren,
Vol moeds en vrolykheid, in 't midden van de jeugd,
Daer, op myn purpren kleed, myn blonde lokken zwieren,
Als of uw smaed my niet kost storen in myn vreugd:
Denk niet, dat dan 't gevoel van onzen smaed vermindert,
Maer dat die vrolykheid de wraek verhaesten zal,
Want dus moet de agterdocht van Ammon zyn verhinderd,
Die minder schromen zal van my, in dit geval.
Hy heeft, door vleiery en vuil bedekte logen,
Uw eerlyk hart verkracht, en zwygt zyn schenddaed niet;
Hy moet, naer 't zelfde recht, verlokt zyn en bedrogen,
En weten, dat die straf tot uwe wraek geschied.
Dit opzet dacht my goed aen u bekend te maken.
Ik neem, voor myne wraek, de schande u aengedaen.
Zoo lang als Absalon zal voor uw' eernaem waken,
Zal niemand, zonder straf, iets, tot uw spot, bestaen.
Wie weet, wat lot ons zelfs is, door uw' smaed, beschoren?
Of Davids kroonrecht niet veranderd, door die zaek?
Of Absalon niet is tot hooger staet geboren?
Maer zulks is nog te vroeg: 't is nu eerst tyd van wraek.
Neen Thamar, 'k zweer 't nog eens, by trouw en eer, die beiden,
Door Ammons overlast, gekrenkt zyn en veracht,
Gy zult gewroken zyn: 'k zal hem ten offer leiden,
Zoo haest myn veinzery by niemand is verdacht.
| |
| |
Treur gy, uw treurgewaed en schreien kan ons baten:
Zoo slechts uw wanhoop niet myn toeleg ruchtbaer maekt.
Wanneer men my zal zien by gasten, uitgelaten,
Denk dan vry, dat de tyd van Ammons straf genaekt.
Op een gelyke wys, moet hy de schande boeten,
Als hy ze heeft bewerkt, tot uwe droeffenis.
De onedle straf en dood zal best den smaed verzoeten,
Wanneer zyn romp een prooi van gier en raven is.
|
|
Auteursrechtvrij