|
| |
| |
| |
Thamar aan Absalon.
UW Zuster nevens u, uit Konings bloed, geboren,
Die onlangs in haer pracht, met purper, was bekleed,
Kan, in haer tranen, nu haer hartenwee niet smoren,
Of moet haer' broeder eerst verslag doen van haer leed.
ô Absalon, ô pronk van Davids edle Zonen,
Hoe zal uw schoone glans bevlekt zyn en verdoofd,
Wanneer gy hooren zult, hoe Ammon ons dorst honen,
Die Thamars maegdom heeft, met wreed geweld, geroofd.
Als ik het stuk herdenk, kent myne smert geen palen;
Schoon 't kuische hart ontziet te peinzen aen de schand.
Doch myn geschonden eer kan alles overhalen,
Om wraek, in dezen nood', te vordren van uw hand.
Ik durf den Koning zelf de zaek niet openbaren,
'k Vrees, dat hy myn geklag mocht, om zyn' Zoon, versmaên;
Hy mocht my, van myn wraek, ontzetten, en hem sparen.
Wie zou, voor Thamars eer, daer na iet groots bestaen?
Gy zyt het, Absalon, gy moet uw zuster wreken,
Zoo anders 't edel bloed nog door uwe aders vloeit,
Uw zuster durft by u, met ernst, van wrake spreken,
Terwyl haer hart van spyt en bittre gramschap gloeit.
'k Zal zelf, myn broeder, u, dees schennis gaen ontleden,
Op dat gy my niet moogt verdenken, in dien staet,
Als of, door myn gedrag en stoute dertelheden,
Hy zelf verlokt mocht zyn tot zulk een euveldaed.
| |
| |
Het kwynende verval van Ammons jeugd en wezen
Was, door het gansche hof en Davids huis, verspreid.
Men kon de droefheid, zelfs uit 's Konings aenzicht, lezen
En ieder scheen geraekt van Vaders treurigheid.
De Koning, omgevoerd van onrust dezer dagen,
Kwam eens in myn vertrek, en sprak my vriendlyk aen:
Myn Thamar, zoo gy wilt uw' Vader nu behagen,
Wil naer uw' broeder, wil naer Ammons kamer, gaen.
Hy, die, tot myne smert, nu kwynend schynt te sterven,
En in zyn Jeugd vergaet, door een verborgen kwael,
Verzocht my, dat hy mocht, door myn bestel, verwerven,
Dat uw behulpzaemheid hem, voor een enkel mael,
Ten dienste wilde staen, en zyne spys bereiden,
Uw kiesche zinlykheid zou straks den ouden smaek
Verwekken. Ga, ei ga, myn dochter, wil ons beiden
Verpligten door uw hulp, voldoe my in die zaek.
Gy, die myn' yver kent, zult daedlyk wel beseffen,
Met wat gulhartigheid ik dit bevel ontfing,
Hoe ik myn' Vader zocht van droeffenis te ontheffen,
En met wat spoed ik straks, naer Ammons kamer, ging.
Ik merkte wel, hoe hem, door myne komst bewogen,
Gelyk een nieuwe lust terstond werd aengebragt.
Een levend vuur begon te glinstren in zyne oogen;
Zyn geest werd als verkwikt, zyn lichaem kreeg weêr kracht.
'k Dacht weinig, dat die vreugd zou strekken tot myn schande.
Geen maegd is afgerecht op zulke listigheên!
'k Bereidde des de spys voor hem, met eigen handen,
Verheugd, dat, door myn komst, zyn kwael verminderd scheen.
| |
| |
Toen alles vaerdig was, deed hy zyn volk vertrekken,
Hy liep, met veel gewoels en onrust, door de zael.
En ziende, dat geen oog zyn opzet kon ontdekken,
Bejegende hy my, in 't eind, met deze tael:
Om u is 't, zoete maegd, dat ik zoo lang ga kwynen;
Myn min tot u heeft my, tot aen de ziel, geraekt.
De kwelling van myn' geest zal nimmermeer verdwynen;
Voor gy me, door uw gunst, gelukkig hebt gemaekt.
Koom, laet ons, hier alleen, in vryheid ons verlusten,
Uw schoonheid heeft myn hart, zoo lang, daer toe genood.
Zie daer myn koets gereed, hier kunt ge by my rusten,
Terwyl myn liefde zich zal baden in uw' schoot.
Indien uw trotsheid my mocht afslaen, op myn smeken,
Zal ik, met fors geweld, my en myn' lust voldoen.
Uw weigering kan slechts myn vuur te meer ontsteken;
Myn driften dwingen my, om tot myn' wensch te spoên.
Ik zweem byna van schrik, en bad hem duizendmalen,
Dat hy zoo vuil een stuk my toch niet vergen wou.
Had hy my lief, hy mocht als bruid my innehalen,
De Koning zou my nooit hem weigren tot zyn vrouw.
'k Deed alles, wat ik kost met smeeken, kermen, schreien,
En wat in zulk een' angst een maegd, uit nood, begint;
Maer 't was vergeefs: hy sleepte en trok my, zonder beien,
Gelyk een wolf een lam, wanneer hy 't eenzaem vind.
Had gy myn' tegenstand, myn worstelen en wringen,
ô Broeder, toen gezien; en teffens aengehoord,
Myn klagten, die, luidskeels geslaekt, ten hemel gingen,
En, door den schender, zyn, in zyne drift, gesmoord:
| |
| |
Gy had den dood min wreed, dan zulk een' staet gevonden;
Een' staet, waer door myn ziel, in heete tranen, smelt.
Och! broeder, 't is gedaen: uw zuster is geschonden,
En schandelyk verkracht, door toomeloos geweld!
De booswicht, nu hy heeft zyn vuile lust genoten,
Heeft niets gezocht, dan my te honen, door dien smaed,
Ja, als een wreed tiran my uit het huis gestooten,
En als een hoer, vol schand', doen dryven op de straet.
Nu is zyn liefde en trouw, gestaefd door zoo veel eeden,
Veranderd in een' haet, zoo bitter als den dood,
Omdat ik, met myn' wil, dien smaed niet heb geleden,
En zyn vervloekte lust geen volle vreugd genoot.
Zie, dit ontbrak 'er aen, om Ammon te verzaden,
Dat Thamar, in zyn oog, scheen zonder heul of wraek,
Een schandvlek van haer huis, die elk nu zal versmaden,
Beschimpen in haer leet, den schender tot vermaek.
Myn maegdelyk gewaed van velerlei koleuren,
Waer in ik, als een spruit des Konings, was vermaerd,
Heeft my de wanhoop van 't geschonden lyf doen scheuren,
Dat vorstelyke kleed is Thamar nu onwaerd.
Die, als een Konings kind, zich eertyds op zag passen,
Van ieder werd gediend, geëerd, gevierd, gevleid,
Zit nu, helaes! veracht, versmaed, in zak en asschen,
En wascht zich niet dan slechts in tranen, die ze schreit.
Vervloekte schoonheids eer! waer mede ik wel, voor dezen
In eenzaemheid, myn hart, vol moeds, te streelen plag,
Gy moest dan ook de grond van myne schande wezen,
Hoe luttel weet een maegd, wat haer ook schaden mag!
| |
| |
Had my de magt en wraek gediend, naer myn begeren,
'k Had u zelfs, door myn' dood, verlost van dit verdriet.
Indien ge u immer, om myne oneer, ziet onteeren,
Wyt toch de schuld daer van uw zuster Thamar niet.
Schoon 't lichaem is onteerd, de ziel is kuisch gebleven.
'k Wensch slechts te leven, om te zien des schenders straf.
Myn ongewroken dood zou hem genoegen geven,
Als hy my dus, vol smaeds, zag zinken in het graf.
Nu wachten wy de wraek, zoo we u te recht ooit kenden,
Van u, ô Konings zoon! die zelfs tot moeder had
Een Konings spruit. Uw naem, uwe eer zal, door dit schenden,
Voor eeuwig zyn, met smaed, bezoedeld en beklad.
Waer zal ik nu myn' staet en droefheid by gelyken?
ô Al te wreede smert van 't onverdiende lot!
Een weduwvrouw, die schynt, van hartzeer, te bezwyken,
Heeft eer en troost; ik leef in droefheid en in spot.
'k Zal ieder, wien ik zie, om hulp en bystand vragen,
Tot dat ik, op myn beurt, myn lusten zie geboet.
Ik zal den hemel zelfs, met zuchten, kermen, klagen,
Steeds aen zyn, tot men my, in myne wraek, voldoet.
Ja Ammon, 'k zweer, gy zult die schenddaed meê betreuren,
Is Absalon niet gansch ontbloot van moed en eer.
Al zou myn Vader zelfs, om u, zyn kleeders scheuren,
Uw voorbeeld strekk' daer na aen andren tot een leer.
'k Zie wel, ô Absalon, dat ik uw rust koom storen,
Dat ik, door myne klagt, u 't leven bitter maek;
Maer, wat zal ik bestaen, zoo gy my niet wilt hooren;
Zoo gy my nu niet helpt, en deelneemt in myn wraek?
| |
| |
Ik heb my voor het oog der maegden reeds verscholen,
Om dat myn byzyn nu den rei bevlekken zou,
En Ammon, die my heeft die eer, zoo schelmsch, ontstolen,
Zou, zonder vrees voor straf, noch lachchen in myn' rouw.
Och! broeder, die, met my, hebt eene borst gezogen,
Die steeds myn byzyn zocht, met kinderlyk gevlei,
Ach! wees toch, bid ik u, met mynen ramp bewogen!
Ei, hoor my, die, in nood, u smeek, door myn geschrei!
ô Eer van Davids huis! sieraed der Jongelingen!
Myn schande, by de Jeugd, is met uw' smaed gemengd.
Koom, help my, door uw kracht, dien dwingeland bespringen,
Dien roover van myne eer, die ons te schande brengt.
Of anders geef my raed, hoe ik my zal gedragen.
'k Ben radeloos, van spyt, die my aen 't harte gaet.
Wys my het middel slechts, de kans zal ik wel wagen,
Geen straf of dood kan my doen schrikken, in myn' staet.
Beschimpt, en zonder eer, in 't groeien van myn jaren,
Te leven lust my niet; te sterven zonder wraek
Nog minder; maer de straf aen hem te zien weervaren,
Al moest ik sneuvlen, deed my sterven, met vermaek.
Myn Broeder, 'k zal van u niet meer, met ydie klagten,
Of tranen, vorderen 't herstellen van myne eer.
Ik ken uw' aert, gy zult uw zuster niet verachten.
Voor 't schreien van een maegd was steeds uw hart te teôr.
Ik wil ook, door myn drift, niet meer uw gramschap wekken,
Als of uw groote moed nog prikkels noodig hadd'.
'k Verzeker my, gy zoudt in Ammons bloed de vlekken
Afwisschen, van uw schand', schoon ik u anders bad.
| |
| |
Koom, Broeder, help my slechts de wraek en straf beramen,
Die dien verrader past, op dat geen ander weêr
U hone, zonder straf; dit stuk zal ons betamen,
'k Ontzie geen gruweldaed, in 't wreken myner eer.
Voeg u slechts aen myn zy, op dat daer door moog' blyken,
Dat my, hoe zeer veracht, geen bystand word ontzeit;
En, zoo myn zwakke hand voor manskracht mocht' bezwyken,
De schender siddren moog' voor uwe grimmigheid.
Geen inzicht zal my doen myn moedig opzet staken,
Uw zusters eer eischt wraek; die wraek moet zyn voldaen,
Al zou, door zulk een schok, het huis van David kraken,
En al zyn luister, met den mynen, ondergaen.
Maer zoo, door Ammons dood, gy namaels wordt verheven,
Als Davids oudste kind, op zyn' geduchten troon;
'k Zal denken: 'k heb myne eer voor 's broeders roem gegeven;
De smaed van Thamar schonk aen Absalon de kroon.
|
|
Auteursrechtvrij