|
| |
| |
| |
Salomons eerste gerichtsoordeel.
WAt is het Rechteramt, voor die 't naer eisch bekleed,
Niet vaek verzeld van moeite en kommerlyke zorgen,
Als dubbelzinnigheid, de zaek, in 't hart verborgen,
Door schyn van waerheid tooit, en snoode leugens smeed,
Daer de onschuld, meenigmael gebrekkig in 't vertellen,
Zich, door waerschynlykheid, in 't ongelyk ziet stellen!
Nog naeuw zit Salomon, op Vader Davids troon,
Als Koning, om 't geschil des volks, naer wet en rechten,
Te hooren van naby, en teffens te beslechten,
Of 't Hof krioelt, en elk ziet Davids wyzen zoon
Eerbiedig naer den mond, en wacht van dezen Koning,
Naer reên en billykheid, verwyzing, of verschooning.
Twee vrouwen munten hier doch boven allen uit:
Zy toonen beide een vrucht van 't smertlyk kinderbaren,
Twee zonen, die malkaêr volkomen evenaren;
Dan dees is dood: die leeft: waer uit het twisten spruit.
Elk wil den levenden zich eignen, als den zynen:
Des komen zy, om recht, voor 's Konings troon verschynen.
| |
| |
Men hoort ze: maer 't geschil valt duister voor 't verstand,
Om 't door en door te zien. Wie zal dees moeders scheiden?
Elk roept: dit kind is 't myn'. Zy klagen, weenen beiden,
En zoeken radeloos dus hulp, by hooger hand.
Men hoort den jongen Vorst, om dit onzeker rellen
Te stuiten, dus daerop zyn eerste vonnis vellen.
Men brenge, zegt hy, hier een slachtzwaerd, scherp van sneê,
'k Wil dat men dadelyk de kinders dezer vrouwen,
Het doode en levende, juist midden door zal houwen,
En schenken elke vrouw de helft van deze twee.
Zoo zal een ieder iets, van 't hare, met zich dragen,
En elk zich van 't verlies, ten halve slechts, beklagen.
Wat klinkt dat vonnis vreemd! en nogtans 't eene wyf
Schynt wel vernoegd, zy pryst den Koning in zyn oordeel;
Zy geeft het kind ter dood, en acht het zich tot voordeel.
Maer de andre krygt van angst den doodschrik op het lyf;
En roept: genade, ô Vorst, men late 't kindje leven:
'k Wil 't eer een' vreemdeling, dan wreed ter dood zien geven.
't Is wel; zegt Salomon: ontfang nu myn besluit.
Men geve deze vrouw het kind, want 't is haer eigen.
Het moederlyke hart, dat haren wil doet neigen,
Blinkt, door die teederheid, voor 't kind genoegsaem uit.
Natuur heeft krachts genoeg, om zich naer eisch te ontdekken,
En, in onzekerheên, zich zelf ten blyk te strekken.
| |
| |
Elk staet van dit vertoog geheel verbaesd. Men hoort
Des Konings kloek verstand en schrander oordeel roemen.
't Arglistige bedrog durft zich niet meer verbloemen.
Elk word, door hoop van recht, tot weldoen aengespoord,
De schrandre oplettendheid versiert de deugd met rede;
Stuit 't onrecht in 't begin: en houd het land in vrede.
Gelukkig land! daer 't recht, bewaerd in wysheids schoot,
Door ongekreukte trouw, en, door bespiegelingen,
Tot in het diep geheim der zaken weet te dringen,
Om de onderdrukte deugd te redden uit den nood:
En de onrechtvaerdigheid, met onbeschaemde kaken,
Te ontdekken voor 't gemeen, en dus te schand te maken.
Roemryke jonge Vorst, die dus, door schranderheid,
Den zegen van 't gemeen, met weldoen, weet te winnen.
Van buiten voor geweld, en, voor verraad, van binnen,
Verzekerd, door de trouw des volks, en uw beleid.
Waer, voor bedrog en list, de onnoozelheid geveiligd,
Beschutting vind by 't recht, word 's Vorsten magt geheiligd.
|
|
Auteursrechtvrij