|
| |
Jonathan aen David.
ALwaerde boezemvriend, en steun van Judaes erven,
Ontfang van Jonathan, nog eens, een hartengroet,
Waer hy, misschien voor 't laest, in d' avond voor zyn sterven.
Zyn heul, zyn dubble ziel, zyn David, meê ontmoet.
't Was niet, door Michols trouw, en nauwverknochte panden,
Dat, in 't verzwagerd hart, de zoete vriendschap kwam,
ô Neen, een vaster knoop hield ons, door teedrer banden,
Die, uit eenstemmigheid der zinnen, oorspronk nam.
Zoo haast uw trouw en deugd, die geen gevaren schromen,
Den smaed van Israël eens hadden afgewend,
Zoo haest ik, in ons huis, u mogt verwellekomen,
Hebt gy myn hart gezien, en ik het uwe erkend.
Een onbekende drift, en heimelyke neiging
Verwekten in myn' geest een sterke vriendschaps lust,
Die, door geen hoog bevel, of vaderlyke dreiging,
Is immermeer gestuit, verminderd, of geblust.
Een bittre tegenzin, en ongegrond vermoeden
Heeft wel myns Vaders hart van u vervreemd, met smaed.
Men zag hem menigmael, met hevig opzet, woeden,
En op u aengehist, door onverzoenbren haet:
| |
| |
Dan daer door is, voor u, myn vriendschap niet bezweken;
Dat weet de hemel, en ons heimelyk verstand.
Gy zyt, door mynen raed, zyn gramschap vaek ontweken.
Schoon zulks my, meenigmael, gerekend werd tot schand'.
'k Heb 't vaderlyk gebrek, al zuchtende, geleden,
En hem, uit kinderpligt, gevolgd, zoo veel ik mocht;
Maer David hield myn hart en zuivre teederheden,
Nooit in het minst gekreukt, door smalende achterdocht.
Men mag de teêrheid zien in vrouweliefde blyken,
Waer door het mannen hart zich zelf onttrokken word,
Maer, om die teederheid in liefde te gelyken
By onze Vriendschap, schiet de vrouwemin te kort.
Geen afzyn heeft, in my, de teederheid verminderd,
Schoon gy, voor Vaders oog, moest vluchten, zonder schuld.
Geen huis, geen staetbelang heeft immer my verhinderd,
Om, voor uw zaek, den smaed te dragen, met geduld.
Hoe wonder werkt Gods wil, om alles te bepalen!
Wat had d' erfvyand niet van onze vuist gevoeld!
Hoe fier zou Jacobs stam daer over zegepralen,
Had de eendragt van ons huis daer op alleen gedoeld!
Hoe had men Jonathan aen Davids zy zien vechten,
Die, voor hun wederhelft, van wederzy, bevreesd,
Des halsvriends dapperheid vertoonden aen hun knechten,
Om ook hunn' mannenmoed te schoeien op dien leest!
Maer de Almagt vond niet goed, Sauls huis zoo hoog te stellen.
En Jonathan heeft dit altyd vergeefsch gewenscht.
Nu houd de vyand aen, met ons alom te kwellen,
De magt van Israël, is in zyn oog, verslenst.
| |
| |
Het Filistynsche rot, hoogmoedig, en verbolgen,
Neemt toe, van dag tot dag, in tal en euvelmoed,
En het niet na, met kracht, ons leger te vervolgen,
't Geen ons ververite volk gedurig smelten doet.
Gy zelf zyt, onder hen, in grooter eer gehou'en.
Dit maekt de handen slap, en blust den moed in 't volk;
Schoon ik verzekring doe, in 't uiterste vertrouwen,
Dat David, tegen ons, nooit trekken zal den dolk.
Wy zyn, met onze magt, in Israëls valleien,
Door hun schermutseling, van tyd tot tyd, gesard.
De bult van Gilboa houd ons alleen gescheien.
Hun overmagt dringt door, en valt ons byster hard.
De Koning, dus geprangd, heeft eindlyk last gegeven,
In Gods naem, toetegaen tot een' volkomen slag.
't Besluit staet vast by hem, te winnen, of te sneven,
Zoo dra de morgenstond het licht brengt voor den dag.
Schoon ik, als 't oorlog riep, gerust, en onbekommerd,
Den vyand steeds in 't veld bejegende vol moeds,
Myn hart is, evenwel thans meer dan ooit, beslommerd,
En myn beschroomde geest voorspeld my niet veel goeds.
Wy zullen evenwel niet ongewroken sneuvlen,
Zoo God ons heeft geschikt tot zulk een ongeval.
En zoo 't Hebreeuwsche bloed moet stroomen van dees' heuvlen,
Ik zweer, dat ik het myn wel dier doen gelden zal.
Niets ducht ik meer, dan dat voor 't zwaerd der onbesneden,
't Van God gezalfde hoofd myns Vaders, in den stryd,
Mogt vallen, en zyn naem, door smaed en vuile reden,
Van 't Filistynsch gebroed onteerd wierd, t' onzer spyt.
| |
| |
Gy, die op 's vyands grond lyf berging hebt gaen zoeken,
In Ziklags sterke vest, dewyl de nood u dwong,
Myn David, laet u niet door 't looze volk verkloeken,
Zoo 't morgen in den stryd ons mooglyk tegengong.
Zoo God des vyands magt in onze hand zal geven,
Zal 'k u in 's Vaders hart herstellen, hoe 't ook gaet,
En u verdedigen, ten koste van myn leven,
Om eens een eind te zien van d' onverzoenbren haet.
Doch, mist ons dat geluk, gelyk my 't hart doet duchten,
Wy allen zyn getroost te sneuvlen in den stryd;
Men zal 'er geen van ons, als bloodaeits, heen zien vluchten;
Geen zoon van Koning Saul zal leven, na die spyt.
Maer gy, die in myn hart, zoo lang als ik, zult leven,
Denk, dat gy met myn' dood een plaets verliezen zult,
Waer in uw beste deel, getrouwlyk is gebleven,
En u niet word ontrooft, dan door des vyands schuld.
Myn David, wacht u toch voor de onbesheden fielen,
Zoo Israël bezwykt, in dezen laetsten nood,
Zy zullen u daerna, als 't overschot, ontzielen,
Al waert gy hun te kloek, hun listen zyn te groot.
Zoudt gy te Ziklag zyn, en by de Filistynen,
Weleer, in Goliath, zoo scherp van u gehoond,
En dus 't Hebreeuwsche volk, van u verlaten, kwynen;
Het volk, door u voorheên, met zoo veel eer gekroond?
Ei neen! laet geen geklag langs Judaes straten hooren,
De Hemel galme niet van hopeloos gekerm,
Zoo lang 'er David is, van God zelf' uitverkoren,
Die 't meermaels heeft gered door zyn' gevreesden arm.
| |
| |
My dunkt, ik voel myn' geest gemoedigd tegen 't stryden:
Myn hart, op nieuws gehard, richt myne handen op,
Nu ik myn David zie, die 't volk van smaed zal vryden;
En 't loon van dezen slag doen dalen op hunn' kop.
Myn zuivre toeverlaet, myn tweede ziel, myn broeder,
Myn David, al myn hoop in 't dreigende ongeval,
God heeft u toch geschikt tot Israëls behoeder,
Door wien hy 't Joodsche ryk in eer bevesten zal:
Zoo nu de nederlaeg, dat God toch wil verhoeden,
Op onze helden vall'; wreek toch, ei wreek ons huis;
Doe hen het kostlyk bloed der broederen vergoeden,
En vorder onze wraek van 't Filistynsch gespuis.
'k Laet aen myn huisgezin, en kindren, u als Vader.
De af keerigheid van Saul hebbe op uw' geest geen kracht.
De trouw van Jonathan betrof u altyd nader,
Ik eisch van u dat hart, ten erf, voor myn geslacht.
Koom aen nu, Filistyn, zoo trotsch en hoog verwaten,
Omdat wy, door 't getal, nu schynen overmand.
'k Zal uw verwinnaer zyn; of u een' wreker laten,
Die, na myn' dood, myn bloed zal vordren van uw hand.
Nu ga ik, zoo gemoed, my voort te rust begeven.
Om, door den slaap, verfrischt met onvermoeide leên,
In 't vroege morgenlicht, een helder blyk te geven
Van myn volstandig hart en laetste dapperheên.
't Is alles reeds besteld; de trouwe wachters zorgen,
Voor onvoorziene list. myn wapens liggen reed.
Het paerd staet opgetoomd, om, by den vroegen morgen,
In 't oorlogsveld te zyn, voor de eerste wapenkreet.
| |
| |
Vaer wel: nog eens, vaer wel myn hartvriend, myn beminde,
'k Ga winnen als een Vorst, of sterven als een man.
Ik kus u met dit blad. Dat David my bevinde,
Tot aen myn sterfuur toe, zyn' trouwen Jonathan.
|
|
Auteursrechtvrij