|
| |
Uria gedood.
DOor welk een geile drift word David aengetast,
Om Batseba, de vrouw zyns naesten, te begluren,
Die naekt, en zonder schroom voor arg van nageburen,
In kuische onnoozelheid, zich in haer vyver wascht?
Geen deugd, geen band, geen pligt kan 's Konings drift weerhou'en.
Zyn lust moet zyn voldaen, 't zy willig, of met leet.
De kuischheid, door 't gezach tot wellust, overreed,
Vergeet te wederzyds den eed van 't heilig trouwen.
Nu staet de zonde voort, na d' eens beganen hoon,
Uria, die, in 't veld, de wacht houd by de helden,
Moet zelf, metstraf, den smaed, hem aengedaen, vergelden.
Hy word terstond aen 't hof, uit 's Konings naem, ontboôn.
Hy koomt, en word onthaeld, met een bedrieglyk vleien;
Gespyst aen 's Konings disch, die wil, dat hy, by nacht,
Zal rusten in zyn huis, verschoond van 's Konings wacht.
Terwyl men bezig is, zyn' doodbrief te bereien.
| |
| |
Neen, zegt hy, groote Vorst, ei houd my zulks ten goê.
Zou Joab in het veld met al de helden waken,
En ik, in weelde, hier my onder dak vermaken.
Die lafheid late God Uria nimmer toe.
Dus spreekt de held, en houd de schildwacht voor de deuren,
Waer achter hem zyn eer, zyn eenig liefdepand,
Zoo onheusch word geschaekt, door geilen minnebrand,
Die al zyn goed, en heil, in eene breuk, zal scheuren.
Wie weet, hoe David zelf, op dezen zelfden tyd,
Met zyne onnozelheid den spot dryft, zonder schamen.
Och! och! wy zien hem reeds Uriaes val beramen,
Wiens leven hem verveelt, uit wreede minnenyd.
De morgenstond genaekt. Uria trekt weêr henen,
Vernoegd, en met geschrift van 's Konings hand vereerd,
Een' brief, die, zoo hy waent, gelyk zyn hart begeert,
Hem toegang tot de gunst van Joäb zal verleenen.
Hy draegt, als een geschenk, het vonnis van zyn' dood:
En zegent by zich zelf den Koning, die, zoo goedig,
Zyn dapperheid erkent, en hem, zoo overvloedig,
Met zyne gunst verëert; en dus zyn hoop vergroot.
Staet Joäb niet verbaesd? ô neen, het hoflyk veinzen
Is lang zyn werk geweest. 't is 't Koninglyk gebod.
De brief is hem genoeg, die toont Uriaes lot.
Hy zal slechts, om de list met schyn te dekken, peinzen.
| |
| |
De toeleg word beraemd, om op den sterksten wal,
Door 's vyands wacht, met zorg, bewaekt, by nacht en dagen,
Met uitgelezen volk een' kloeken storm te wagen,
Waer door men 's Konings wil, of voordeel, krygen zal.
De voorrang word, met eere, Uria opgedragen.
Die gaet in 't spits vooruit. de storm kost meenig held.
De kloekheid schiet te kort, en aerzelt voor 't geweld.
Uria raekt om hals, en Israël geslagen.
Het volk gaet krom van rouw, en schroomt voor 's Konings spyt.
Maer Joäb doet den Vorst 't gewenschte sterflot weten.
Is slechts Uria dood; 't is zich genoeg gekweten.
Den vyand zal men wel vergelden, door den tyd.
ô Grouwzame overmagt! ô misbruik van vermogen!
Waer is toch deugd of eer, die ongeschonden blyft,
Als gy, door uw gezag, uw booze lusten styft,
Uw dwang bedwelmt het brein, uw luister hart en oogen.
Word zelf de vroomste Vorst: daer door zoo zeer besmet
Dat hy, door vrouwekracht en moord, zyn lust wil boeten,
Wat zal dan de eerbaerheid, by toeval, niet ontmoeten,
Van Vorsten, die hunn' wil doen gelden als een wet?
|
|
Auteursrechtvrij