Goliath door David verslagen.
DE forsse Goliath, met grofgebeende schonken
En zware spieren, dik bekleed,
Met waapnen, naer den schoft gesmeed,
En, als van top tot teen, geheel in 't stael geklonken;
Verwaten op zyn kracht en dartlen euvelmoed,
Durft zich vermeten, Isrels benden
En hunnen God, met smaed te schenden,
Te smalen op den arm, die Jakobs, kroost behoed.
| |
Wie lust heeft koom' ten stryd! zoo schreeuwt hy, gansch verbolgen,
Op dat zyn bloed, op 't veld gestort,
Een prooi voor gier en rave word',
En 't overwonnen volk den winnaar moge volgen.
Een Jongling, van gelaet zoo schoon, als frisch van leên,
Maer kleen, by dezen reus geleken,
Voelt, door den smaed, zich 't hart ontsteken,
En bied zich willig aen, om tot dien stryd te treên.
Hoe! is dees Jongling niet, gewoon by 't vee te leven
In stille rust, op 't vreedsaem veld?
Gewis. In waapnen van geweld,
Waer Goliath op steunt, is David onbedreven.
Geen nood: geweers genoeg: een slinger in de vuist;
Gods wraek in de oogen; 't hart van binnen
Verzekerd, in Gods naem, te winnen,
Verstrekt een bliksemschicht, die 's reuzen kop vergruist.
Dus ploft en stort ter neêr dit onbeschoft gevaerte,
Gelyk een toren, die, geschud,
Door stormwind, en ontbloot van stut,
Ter neêrstort, en den grond doet dreunen, door zyn zwaerte.
De Jongeling treed toe, en rukt het zydgeweer,
Het reuzen slagzwaerd uit zyn scheede,
En slaet den grooven kop daer mede
Stoutmoedig van den romp, tot Isrels eeuwige eer.
| |
Auteursrechtvrij