|
| |
Israël door de Heviten bedrogen.
DE schrik vervult al 't land, aen dees zy der Jordaen;
Niets kan voor 't magtig heir van Israël bestaen.
Og, Bazan, Astaroth, en Sihons ruime streken,
Der Amoriten magt, zyn voor hun zwaerd bezweken.
De Koningen, rondom, vergaderen by een,
En voegen hunne magt te samen in 't gemeen,
Om 't overstroomend heir van deze vreemdelingen,
Te magtig tegen elk, gelyker hand te dwingen.
Maer 't volk van Gibeon, arglistig in zyn doen,
Beraamt een loos bedrog, om zich van 't zwaerd te hoên.
| |
| |
En veinst zich, als geneigd naer billykheid en reden,
Met 's Heeren Bondvolk, in verbond, te willen treden.
Zy kiezen mannen uit van oordeel en gezach,
Die, als gezanten, gaen, waer Isrels leger lag.
Men laet hun, wonder vreemd, den teerkost toebereiden,
Om, door den toestel, zelfs de hoofden te misleiden.
Hun kleeders zyn gescheurd, geflenterd, en ontdaen;
De schoenen, die den voet naeuw dekken, doorgegaen.
Zy nemen schimlig brood, al lang voorheen, gebakken.
De straffe Vernewyn druipt lekkend door de zakken,
Die, van veroudering onttarnd, en, op den togt,
Behelpelyk hersteld, doorweekt zyn van de vogt.
Dus armlyk uitgedost, op de ezelen gestegen,
Trekt dit gezantschap op, en 't heir van Isrel tegen,
En doen hun dus het woord, met schrandre arglistigheid:
Ziet ons, uw Knechten, hier tot uwen dienst bereid.
Uit eenen verren oord, vrywillig, ongedwongen,
Genoodigd door 't gerucht, dat, tot ons doorgedrongen,
Ons heeft bericht, dat God u, uit Egiptenland,
Zoo wonderbarelyk verloschte, door zyn hand.
Om blyk hier van te zien, en voorts met u verbonden
Van vriendschap aen te gaen, zyn wy tot u gezonden.
Onze afgelegenheid, en d' afstand van 't gewest,
Van waer wy zyn gereisd, bespeurd men allerbest
Uit onze kleeding en behoefte. Aen deze rokken,
Vernam men reet noch sleet, toen we uit ons land vertrokken.
Dit brood was versch. Zie hoe dees zakken, waer de wyn
Reeds doordruipt, op den togt, byna versleten zyn.
| |
| |
Dies maekt met ons verbond, en eert ons, als uw vrienden,
Die, door zoo ver een reis, die vriendschap wel verdienden.
De ligtgelovigheid spoeit, roekloos, tot de daed;
't Bedrog heeft de overhand; men vraegt Gods mond geen' raed.
De Veldheer, Jozua, maekt vrede; de Oudste zweren,
By God en 't heilig recht, hun nimmermeer te deren.
Straks haest dit volk naer huis. maer naewlyks zyn zy heen,
Of hun bedrog lekt uit. men merkt in 't algemeen
Dat zy Heviten zyn, die daer te lande wonen.
't Volk mort, en roept om wraek, van dit zoo schamper honen;
Maer d' Oudsten treden toe, en wyzen 't van de hand.
Zy doen, hoe snood misleid, nogtans hunn' eed gestand;
En willen, dat dit volk by hen, in dienst, zal leven,
Op dat Gods naem, door hen, geen smaed wierde aengevreven.
Wie, door voorbarigheid, en zonder wyzer raed
Te plegen, in zyn doen, zich zelf' vervoeren laet,
Word, menigmael, door schyn en schoon verniste logen,
Zelfs eer hy 't waent, verrast en jammerlyk bedrogen.
Het eerlyk hart nogtans, door wraekzucht nooit bekoord,
Doet zynen eed gestand, en houd zyn trouw en woord.
't Is doof voor's volks gemor, en duid niet, uit vooroordeel,
De meening, door bedrog verydeld, tot zyn voordeel.
Zyn ligtgeloovigheid boet straf, gelyk 't betaemt,
Maer zyn verbond staet vast, schoon tot zyn schade en schaemt'.
|
|
Auteursrechtvrij