|
| |
Nadab en Abihu.
HEt plegtig offerwerk, naer 't uitgedrukt bevel
Van de opper Majesteit, en Mozes naeuw bestel,
Zorgvuldig aengerecht, door Priester Aarons handen,
Zoo als 't, voor Israëls verzoening, stond te branden,
Lag op den altaer reê: en 't volk, ootmoedig stil,
Stond voor de tentedeur te wachten naer Gods wil.
Als Mozes, uitgetreên met Aaron, van Gods wegen,
't Geheiligd Israël bereidde, door den zegen.
't Stond alles roereloos: wanneer Gods heerlykheid
Verscheen, en over 't volk werd zichtbaer uitgebreid.
Een vuurvlam, zonder hulp van menschen hand, ontsteken,
Kwam, uit des Heeren tent, met heldre stralen breken,
En deed zyn Majesteit uitblinken, in haer kracht,
Waer by de zonneglans verviel als in een' nacht.
Het levende gespeel der stralen, als met tongen,
Koomt gretig en met haest op 't altaer aengedrongen,
En vat, al lekkende, het offer in zyn vet,
Waer door al de offerspys in vlammen word gezet,
| |
| |
En 't reukwerk, als een wolk, ten hemel opgestegen,
Den geur van Gods genaê doet rieken, allerwegen.
Gansch Isrel, eerst verstomd, ontsluit, by dit geval,
De dankbre lippen straks in lieflyk vreugdgeschal.
Elk valt op 't aengezicht, om God, die hier in 't midden,
Met heerlykheid, verschynt, ootmoedig aen te bidden.
Maer, zie, terwyl het al hier straelt van glans en gloed,
Nadab, en Abihu, met dartlen euvelmoed,
Verwaend op 't Priesterschap, als Aarons oudste zonen,
Om, in dit groot geheim, hun meesterschap te toonen,
Bestellen, by zich zelf, een offerwerk, bereid,
Geenszins naer Gods gebod, maer hunne zinlykheid.
Elk neemt zyn wierookvat, en vult de binnenholen
Met reukwerk van zyn smaek, en steekt het aen met kolen
Van zyn' onreinen haert, en brengt dit vreemde vier
Voor 't Godgewyde altaer, met een verwaenden zwier,
Om aenhang by het volk, voor hun gezach, te vinden,
En zich aen Mozes wet, zoo slaefsch, niet meer te binden.
Maer 't wraekvuur van Gods toorn daelt, tot der schendren straf,
Gelyk een bliksemstrael, ten hoogen hemel af;
Vernielt, verteert al 't werk, dat, tegen Gods behagen,
Naer eige wysheids waen, op 't altaer was gedragen,
En schiet, met eenen zwenk, voorts op de daders aen,
Die, door de vlam, verzengd, gelykelyk vergaen,
En liggen, voor 't altaer, als twee verachte lyken;
Van strafbren eigen wil in Godsdienst' klare blyken.
Zoo yvrig was Gods Geest, in 't wreken van zyn wet,
Op dat het diep geheim niet, roekloos, wierd besmet.
| |
| |
Het eerste vreemde vuur, zoo stout, daer op gedragen,
Werd, met der Stichtren dood, geboet, door bliksemslagen.
Maer nu God zelf 't geheim heeft openbaer gemaekt,
Door zynen Zoon, nu schynt die schennis ongewraekt.
Men mengt den warrelwyn in Gods gewyden tempel,
Dien drinkt de Priesterschap al jong, en aen den drempel.
't Geweten word gestikt. Gewurgde liefde en trouw,
Verminkte erkentenis van zonden, zonder rouw,
Word als een offerwerk van reuk, voor God, ontsteken,
Aen 't vuur van nyd eh wraek en eigenbaets gebreken.
Een ander, aengehitst door zyn verwaend gemoed,
Walgt van het heiligdom, dat, op een' zelfden voet,
By de oude waerheid blyft, nu eeuwen lang gebleken.
Iet nieuws behaegt zyn hart, dat kan zyn' geest ontsteken.
Hy blaest zyn' ydlen wind in vuur met vuilen rook,
En mengt Gods offerwerk, met zyn' onreinen smook.
Zie daer, Schynheiligheid, zoo kenbaer door haer zuchten
En uiterlyk gebaer; zy brengt al meê de vruchten,
Uit stinkende eigeliefde en valschen schyn gebroed.
Zie, hoe zy 't offervuur, met haer verdiensten, voed.
God walgt van al den stank, maer wyl zyne offerhanden,
In 't eigenlyke vuur, op 't altaer niet meer branden,
En, in het offerbloed zyn 's Zoons, zyn afgeschaft,
Zoo word, naer 't schynt, dit vuur zoo daedlyk niet gestraft.
En dus word roekeloos de Godsdienst vry geschonden.
Elk offert, in zyn waen, den droessem zyner zonden.
Maer denk, ô Mensch, zoo nu Gods dienst den Geest' betreft,
Dat zyn verbolge wraek zich geestlyk ook verheft,
| |
| |
En dat ook eenmael wis zyn tuchtroede aen zal snellen,
Waer van de slag zoo veel te heviger zal knellen,
Als 't eeuwig zielenwee, naer eisch hier nooit beseft,
Des lichaems felste smert, te verder, overtreft.
Denk, Mensch, schoon gy 't heelal, door schyn, in slaap kost wiegen,
Uw straf staet echter vast. God laet zich niet bedriegen.
|
|
Auteursrechtvrij