't Gouden kalf.
DOor welk een wufte drift van een boosaertig hart
Raekt Isrel in den strik van Afgodsdienst verward,
Terwyl de luister van Gods aenzyn, flus gebleken,
Nog, van den berg, beschynt al de omgelegen streken!
Maer Mozes, om de wet, tot God om hoog, gegaen,
Vertoeft daer al te lang voor 't ongeduld. De waen
Des volks acht nu dien Gids voor eeuwig afgescheiden.
Zy willen Goden zien, die voor hun oog hen leiden.
Het tierende geschreeuw druist met een groot misbaer:
‘Nu Mozes ons begeeft, in 't dolende gevaer.
‘Maekt Goden voor ons oog, die met ons henen trekken,
‘En dagelyks aen ons tot raeds- en leids-liên strekken!
Wat zal Aäron doen? zyn schrand're listigheên
Doen hem, met kort beraed, een loozen toeleg smeên;
Opdat hun wrevlige aert geen verder onheil broeie,
En hy hun overmagt, zoo veel hy kan, besnoeie.
Hy doet hen al hun goud, sieraed van groot en kleen,
Verzaemlen tot een hoop, en smelt het onder een.
Hy vormt het tot een kalf, en stelt het voort in 't midden.
En roept: ‘Ziet daer uw' God, dien hebt gy aen te bidden.
Men viert het vreugdefeest met reien overal:
Men eet, men speelt, men zingt en maekt een bly geschal:
't Geluit klimt hemelhoog, en zelfs in Mozes ooren,
Die van den berg reeds daelde, om Isrel te doen hooren
| |
De wetten, uit Gods mond van boven afgehaeld,
En met Gods vinger zelf op steenen afgemaeld.
De snoode afgodery, en Aarons vuil bestellen
Doet Mozes nyvre ziel van heilge gramschap zwellen.
Hy smakt de steenenwet aen stukken, tegen de aerd,
En acht dit snoode volk die Hemelgaef onwaerd.
Ook vind dit schendig stuk by God niet eer verschooning,
Voor dat, van huis tot huis, een ieder, in zyn woning,
Een' Broêr of naesten vriend doe stikken in zyn bloed,
En, met gemeenen rouw, die schennis word geboet.
Daer 't kalf, tot stof vergruist, in 't water, ingeschonken,
By hun bekentenis, met smaed, word opgedronken.
Hoe moeilyk valt het vaek 't bestier van 't wuft gemeen,
Dat altoos zich vermaekt in buitensporigheên,
En 't welk, zoo 't eens vervalt tot wrevelig mistrouwen,
Door geen toegevenheid in eerbied is te hou'en;
Ja God, en Godsdienst zelfs, door guichelspel, onteert,
Als euvelmoed 't ontzach, in dolle drift, verkeert!
Maer gy, ô Priesterschap, die, tegen uw geweten,
Uit vrees van uw gezach te krenken, kunt vergeten,
Wat pligten gy aen God en Godsdienst schuldig zyt,
En dus by 't wrevle volk u, in zyn driften, vlyt;
Of, met een guichlend hart, en gansch geveinsde gangen,
Den Godsdienst schikt naer eisch van wufte Staetsbelangen.
Om 't volk, dus, door uw kunst, beroofd van geld en kracht,
Te houden in bedwang, door uw gevreesde magt.
God zal het volk wel eens zyn' eigen smaed doen drinken,
Maer gy zult in een' poel' van dubble straff' verzinken.
| |
Geen snooder staet, op aerd, dan daer een muitend Rot
Zyn eigezinnigheid zich opwerpt tot een' God.
Of waer de Priesters, om de magt des volks te fnuiken,
Tot steun van hun gezach, den Godsdienst, snood, misbruiken.
Een edle en vrome ziel zag liever Gods gebod
Gescheurd, en uitgevaegd, dan dus vervalst tot spot.
|
|
Auteursrechtvrij