|
| |
| |
| |
Mozes uit het water getogen.
WAt drukt, wat plaegt ge, ô Faraö,
Het overschot van Jozefs erven?
Vergeet gy hem, zoo vuil, zoo snoô,
Die 't land behoedde voor 't verderven?
Of kan uw yverzieke geest
Den ryken aanwas niet gedoogen,
Terwyl het wroegend denkbeeld vreest
De wraek van 't onderdrukt vermogen?
Is 't niet genoeg, dat Gozens veld,
Waer in verpligte erkentenisse
Dit volk voorhenen had gesteld,
't Genot van zulk een voorrecht misse?
Dat Jozefs kroost zyn lot beschreit,
Terwyl 't aen leem en tichelsteenen,
Ten blyk van harde dienstbaerheid,
Den eertyds vryen nek moet leenen?
ô Neen. Die wonderbare groei
Van 't vreemde volk en Gozens kindren
Dunkt u, ô Vorst, zou ligt den bloei
Van uw vermogen kunnen hindren.
| |
| |
Dit welig loof moet zyn gesnoeid.
Men moet de spruit, in 't opgaen, storen,
Zoo zal de boom, die nu nog groeit,
Wel haest in zyne sappen smoren.
ô Wreede dwang! ô bitter lot!
Men geeft, door 't gansche land, den Joden
Een overhard en streng gebod
Van al, wat manlyk is, te dooden.
De vrees van hoogbedreigden dwang
Doet meenig teedre moeder beven.
De naeuwe zorg voor 't ryks belang
Zoo meenig manlyk spruitje sneven.
Doch Amrams waerde Jochebed,
In 't kraembed, Van een' zoon gelegen,
Ontsteelt het wicht de gruwelwet,
En houd het maenden lang verzwegen.
Maer eindlyk weet zy langer niet
't Verborgen kindje te versteken;
Schoon zy 't gevolg voor oogen ziet,
Dat zoo veel andren was gebleken.
Haer hart krimpt op van 't hard besluit;
De schoone jongen moet om 't leven.
Des kiest ze, als 't beste middel uit,
Hem aen Gods voorzorg op te geven.
Dus haelt zy van den waterkant,
Een bos met sterke breede liezen,
En vlegt ze tot een bakermand,
Die zy bespreit met zagte biezen.
| |
| |
Men strykt alom de voegsels dicht,
Met leem en pek, op al de naden,
Op dat het water 't arme wicht,
Zoo spade, als 't mooglyk was, mogt' schaden.
Daer dobbert reeds 't onnoozel lam,
Gelyk een prooi voor wind en baren;
Van verre, op de uitkomst, staet te staren.
Ei, wees niet hooploos in uw leet,
ô Moeder, wil op God vertrouwen;
Die u dien vond bedenken deed,
Heeft magt om 't kindje te behou'en.
Zie daer alreede een' grooten stoet
Van hofgevolg, dat welig dartelt,
Zy wenden, regelrecht, den voet
Naer 't water, daer het kindje spartelt.
Een korfje, van zoo vreemd een slag,
Zal de oogen ylings naer zich trekken:
En wat daer in verschuilen mag
Den weetlust van een' ieder wekken.
Des Konings dochter doet terstond
Haer' Joffrenstoet naer 't water daelen;
Om 't korfje, als eenen dierbren vond,
Ten stroom uit, op den kant te halen.
Ze ontsluit het, en, ô wonderstuk!
Vind daer een Kind in opgesloten,
Welks staet en deerlyk ongeluk
Zyn kloeke schoonheid doet vergrooten.
| |
| |
Het teere wichtje steent van dorst,
En klaegt zyn nood met tranende oogen.
Wat menschenhart, wat vrouweborst
Word niet geraekt van mededoogen!
‘Dit, zegt ze, is wis een Gozens kind,
‘Dat sneuv'len moet, naer 's Konings wetten.
‘Maer wyl myn komst 't gevallig vind,
‘Zal ik zyn dood ook nu beletten.
‘Wat kwaed kan 't, dat uit dit gevaer
‘Een enkel knechtje word geborgen.
‘'k Zal 't zelf, als een' Egiptenaer,
‘En als myn eige kind, bezorgen.
‘Breng 't naer het hof, ter koestering.
‘Zyn naem by ons zal Mozes wezen.
‘'t Is immers tot verwondering,
‘Door 't water, van den dood verrezen.
Maer Miriäm treed toe, met spoed,
En zegt, zy weet een Hebreeuwinne
Die zoogs is, doch geen' zuigling voed,
En 't kind des strekken kan tot minne.
Aen deze word het straks besteed.
ô Vrucht van zonderling betrouwen!
Dus keert het wichtje, zonder leet,
Weêr t'huiswaert, van den dood behou'en.
Gy werkt vergeefs, ô onbescheid,
Van aerdsgeduchte Mogentheden,
Om tegen Gods voorzienigheid
Een' onbepaelden raed te smeden.
| |
| |
Gy moogt, een tyd lang, met geweld
Een dienstbaer volk, ondankbaer, plagen.
De straf daervoor, schoon uitgesteld,
Zult gy, daer na, te wisser dragen.
God zelf zal eenmael, tot uw spot,
Den man, waer door hy zich zal wreken,
U dwingen, tegen uw gebod,
Met eigen monde, vry te spreken.
En gy, die in een' bittren druk,
Gemarteld word, met wreede plagen,
En hebt den nek, geprangd door 't juk,
Den rug, met striemen, doorgeslagen:
Ei, wanhoopt niet in uw verdriet,
Gods hulp zal eens voor u ontwaken,
Zyn voorzorg wankelt voor u niet,
Al schynt zy langzaem te genaken.
Als trotsheid, midden in haer' loop,
Zich veilig acht in dwinglandyën;
Als 't volk, verdrukt, en buiten hoop
Van menschenhulp, bezwymt in 't lyën;
Zal God, in 't midden van dien nood,
Een' uitverkoren Mozes zenden,
Die zelfs, in weerwil van den dood,
Den smaed van Gozen af zal wenden.
|
|
Auteursrechtvrij