|
| |
Jacobs worsteling.
SChoon Jacob veel verdriets en harde moeilykheden,
Wel twintig jaren lang, by Laban had geleden;
Gods voorzorg had nogthans hem, gunstryk, bygestaen,
En gaf hem nu bevel naer 's vaders huis te gaen,
Met vrouwen, kindren, vee, en wat hy voorts mogt gaêren,
Gedurende de tyd van zoo veel dienstbre jaren.
Maer Laban, opgehitst door spyt en waen, gelooft,
Dat Jacobs stille vlugt hem 't een of 't ander rooft.
| |
| |
Hy volgt met al zyn huis, en hoopt hem t' achterhalen;
Om hem zoo stout een stuk op 't duurst te doen betalen.
Maer de Almagt, die zyn drift te keer gaet in het woên,
Verbied hem, op het scherpst, van Jacob te misdoen.
De vrienden, door 't bestel des Hemels, weêr bevredigd,
Beloven, by verbond, van wederzy beëedigd,
Malkandren liefde en trouw, ter plaets van hun onthael,
Waer elk een teeken stelt tot merk en scheidingpael.
Maer naeuwlyks is Gods vriend dees veegen hoek te boven,
Of eene nieuwe vrees koomt hem zyn rust ontrooven,
Daer hy de maer ontvangt, dat Ezau, door een' stoet,
Vierhondert mannen sterk, gewapend en vol moed,
Hem zoekt, en tegen trekt. Dit doet hem schrikken, schromen,
Dat, om den ouden wrok, die togt is ondernomen.
Hy deelt zyn volk in twee, op hoop, in ongeval,
Dat een van beide zich door 't vluchten redden zal.
Hy maekt geschenken reed, het keurigste der weiden,
En doet het, hoop voor hoop, zyn' broeder tegen leiden.
Of, door een gift, zoo groot, en nedrig toegebragt,
Het harde en wrokkend hart zyn's broeders wierd' verzagt.
Doch zelf besluit hy liefst by goed en bloed te blyven,
Om zyn gezin, des noods, met raed en daed, te styven.
In 't vallen van den nacht, slaet hy zyn leger neêr
Te rust, in veiligheid, aen Jabboks overveer.
Al wat hy heeft is daer, zyn vrouwen, kinders, knapen.
Een ieder, afgemat van 't reizen, poogt te slapen.
Maer Jacob houd, vol zorg, gedurende de nacht,
Aen de andre zyde, by zyn achterhoede wagt.
| |
| |
Hy gunt zyn' leên geen rust. Maer, och! wien zou het lusten,
By 't dreigende gevaer van 't nadrend kwaed te rusten;
Hy hoort, hy ziet, hy denkt, hy stelt zich 't ergste voor.
Nog dreunt de nare kreet van Ezau hem in 't oor,
Daer hy vernam, hoe, door de broederlyke lagen,
Zyns Vaders zegen hem, voor eeuwig, was ontdragen.
Hy siddert als hy denkt hoe Ezau, uitgespat
In spyt en toren, hem den dood gezworen had.
Dus peinzende, vol angst en droevige gedachten,
Koomt hem, op 't onvoorzienst, en, buiten zyn verwachten,
Een wakker man op 't lyf, van krachten kloek en sterk,
Die daegt hem voor de vuist ten stryde, in 't worstelperk,
En grypt hem heftig aen: maer Jacob, onverschrokken,
Bied dappren wederstand, en word niet neêrgetrokken,
Hoe felle nepen hem de worstelaer ook gaf.
Het klamme zweet gudst wel ten bangen lichame af;
Doch, als de gansche nacht, met stryden, is verstreken,
En 't heldre morgenlicht, in 't oosten, door koomt breken,
Spreekt zelf de stryder, die eerst aenviel, eerst van gaen.
Maer Jacob toont zich kloek, en houd hem moedig staen.
Hy laet, door mannekracht, zich eer de heup verwringen,
Dan toe, dat hem die man zou, onbekend, ontspringen.
‘Ik voel, zegt hy, en weet, dat gy, van hooger magt,
‘Myn kracht beproeven koomt in deez' bedroefden nacht:
‘Dies laet ik u niet gaen, voor dat ik uwen zegen,
‘Ten blyke, dat ik niet te kort schoot, heb verkregen.
Zoo redelyk een eisch van edelmoedigheid,
Den Kamper voorgesteld, met mannelyk beleid,
| |
| |
Word daedlyk toegestaen.‘Uw wensch, my voorgedragen,
‘Antwoord de Godsheld straks, geschiede in Gods behagen.
‘Uw naem, als Izaeks kroost, in Jacob hoog geroemd,
‘Zal nu met meerder lof in Gods naem zyn genoemd;
‘Men zal u Israël, voortaen, geen Jacob, heten.
‘Want gy hebt tegen God u, vorstelyk, gekweten.
‘Dees nieuwe naem zal u, tot teken van uw loon,
‘By God en menschen zyn eene onverwelkbre kroon.
Koom hier, rampspoedig Mensch, die, in uw bitterheden,
Vervolgd, gedreigd, gesmaed, door wanhoop word bestreden,
Schoon gy uw twisten steeds hebt tot uw schaê beslecht,
En ieder een' betoond weldadigheid en recht,
Neem, als de Godheid u met rampen koomt bedroeven,
Om uw volstandigheid en trouwe te beproeven,
Neem hier, voor uw gedrag, een voorbeeld tot uw baet,
Om u te troosten in uw' kommerlyken staet.
Mistrouw uw krachten niet, by 't worst'len in gebeden,
En laet u niet, door schyn, tot wanhoop overreden.
Al is 't, dat vleesch en bloed, in onmagt, u verraed',
En zelfs Gods toorn u dreigt, met vreeselyk gelaet,
Houd aen, houd moed, houd vast, in 't onverzetlyk stryden,
Het heerlyk einde zal bekroonen al uw lyden.
En draegt gy, hier op aerd, het merk van zulk een lot,
't Zal eeuwig zyn, tot lof, een eersieraed by God.
|
|
Auteursrechtvrij