|
| |
Rachel aan Jacob.
DE trouwe Jacob, schoon aen Lea vast verbonden,
Door huwlyks echtenband, naer Labans keur en zin,
Heeft dan 't gegeven woord aen Rachel niet geschonden,
Maer 't ongekreukte hart bewaerd in de oude min!
Een teêre maegd als ik, gansch jong en onbedreven,
Die, van haer eerste jeugd, niets anders heeft geleerd,
Dan zich aen 's vaders wil en schikking overgeven,
Verkropt een smert, hoe groot, schoon die haer heimlyk deert.
Ik repte mond, noch pen, was niet, door uwe klagten,
Myn geest, zoo slecht als kuisch, van teerheid aengedaen,
Door nieuw bedagte trouw, die nooit in myn gedagten
Ontstaen zou, zoo zy niet in de uwe was ontstaen.
Had my myn Vader niet gewend, van de eerste jaren,
Te billyken zyn doen, 't zy met of tegen reên,
'k Had niet, wanneer ik zag met u myn zuster paren,
Dien smaed, met zoo veel rust, en zonder spyt, geleên.
Ik heb, met zorg, getragt te zetten uit myn zinnen
Het streelende vermaek van de eerste vriendlykheid;
Om, in bedrogen hoop, my zelve te overwinnen,
Waer mede ik zeven jaer my vrugtloos heb gevleit.
| |
| |
Maer nu, nu laet ik my terstond al weer bepraten,
Door Jacobs zoete tael. Zoo teêr is 't maegdehart,
Wanneer 't op 's minnaers woord en trouw zich heeft verlaten,
't Is aenstonds in den strik van liefde en pligt verward.
'k Was naeuwlyks veertien jaer, toen 'k eerst u kwam ontmoeten,
By Nahors put, in 't veld, daer ik uit u verstond
Dat gy myn bloedvriend waert. Ik liep naer huis, myn voeten,
Van blydschap als gevlerkt, geraekten naeuw den grond.
'k Werd, door een wondre drift van tederheid, bestreden,
Daer ik beluisterde, hoe gy myn' Vader boodt
Zelfs zeven jaren lang alle uw dienstvaerdigheden,
Indien ge my daerna slechts tot uw vrouw genoot.
Myn Vader stond het toe; men gaf het my te kennen.
'k Mogt, onder uw gelei, met u myn vee gaen hoên;
Om, door dit onderhoud, aen uwe min te wennen,
En, door myn byzyn, dus dien arbeid te vergoên.
Wie zou bestaen een maegd tot laster na te geven,
Dat zy van liefde klaegt, nu zy haer wenschen mist?
Waer toe haer Vader zelf haer eertyds heeft gedreven,
Toen hy van geen bedrog of andren toeleg wist.
Ik heb, (het staet my vry dat ik het rond belyde
Terwyl uw liefde my nog kroonen wil) den nacht,
Als Lea in myn plaets gelegd werd aen uw zyde,
Niet zonder bittre spyt en onrust, doorgebragt.
Had ik van dit bedrog voorhenen iets geweten,
Ik had wat meer geschuwd uw' ommegang met my.
Ik had den maegdepligt zoo roekloos niet versmeten,
Nu word de smert verzwaerd, hoe 'k onvoorziener ly'.
| |
| |
Wat heb ik meenigmael myn ydele gedagten
Vergeefs in uw geduld en onverdrietigheid,
Wanneer ik u in 't veld van hitte zag versmachten,
Met valsche hoop gepaeid, en vrugteloos gevleid.
'k Hield my verzekerd, dat het my niet zou mislukken,
Te deelen in uw trouw, en dat ik ook alleen
Zou, op den rechten tyd, de zoete vrugten plukken
Van uwe vlyt, uw zorg en zachte teederheên.
Nu heeft eene ander, in myn' naem en schyn, de vrugten
Van zeven jaren tyds in eenen nacht geplukt.
Myn naeste bloed braveert, bespot my, in myn zuchten,
Nu Lea Rachel heeft zoo schoon een' kans ontrukt.
't Zal lichtelyk een maegd niet schynen wel te voegen,
Dus openhartiglyk te ontvouwen haer beleid.
Beschroomde kuischheid poogt altyd het ongenoegen
Te dekken met een' glimp van onverschilligheid.
Maer hoe! Heeft Vader my niet openlyk verbonden
Aan Jacobs trouwen dienst, als 't loon, daer voor begeerd?
Werd ik van allen, die, in 't veld, zich by my vonden,
Niet steeds als Jacobs bruid gerekend, en geëerd?
Men vond het nimmer vreemd en boven het betamen,
Als myn vee wierd van u, of 't uw van my bestierd.
Hoe jong ik was, 'k had my myns minnaers niet te schamen,
Die my van 's Vaders hand zelfs aengeboden wierd.
Mag ik met reden dan myn hartzeer niet ontvouwen?
Kan 't zyn, dat ik, ontzet van dien gewenschten staet,
Myn zuster in den arm myns minnaers zou beschouwen,
En smoren in myn hart koelmoedig zulk een' smaed?
| |
| |
De zeven jaren tyds, zoo vol gemeenzaemheden,
Vertrouwendheid en hoop, in onbesproken min,
Verbannen nu de schroom van maegdelyke zeden,
En zullen ongeveinsd doen zien myn hart en zin.
Ik voelde 't flaeuwe hart, van droeffenis bezweken,
Wel haest bekomen, toen uw brief my kwam ter hand.
Het half gedoofde vuur, door uwe klagt, ontsteken,
Als door een' nieuwen gloed, geraekte straks in brand.
'k Erken de teekens van die ongeschonden liefde.
'k Erken de nieuwe proef van uw standvastig hart.
'k Ontdek den prikkel, die myn' Jacob altyd griefde,
Waer door ik, als voorheen, op nieuw bewogen werd.
'k Zal u niet bidden, my voorts ongemoeid te laten,
Dewyl myn zuster reets is in myn plaets gesteld.
Ik zeg 't rond uit, schoon ik myn zuster niet zal haten,
Men heeft myn trouw misbruikt, met al te groot geweld.
Zoo ik gerust met u mogt slyten myne dagen,
Indien myn zuster, door myn trouw, niet wierd gesmaed,
En Vader in uw' eisch en voorstel schiep behagen,
Ik zou gehoorzaem zyn, en volgen liefdes raed.
Ik heb van 't eerste uur af, dat ik u mogt beschouwen,
En zoo gereed, om my, in 's Vader dienst te treên,
Uw teederheid gevierd, geen weermin u onthou'en.
Die liefde werd van elk geprezen in 't gemeen.
Ja, Jacob, 'k heb u lief, en min u boven maten,
Want uw standvaste trouw perst my dit antwoord af.
Die liefde, die voor my nu alles wil verlaten,
Verbind my u weêrom te minnen tot aen 't graf.
| |
| |
Dan 't moeit my, dat ge juist zoo veel om my moet lyden;
't Verheugt my, dat gy 't wilt, en dat ik 't waerdig schyn.
Uw onvermoeide vlyt, om my, kan my verblyden,
Dan, 't geen die vlyt u kost, verwekt my dubble pyn.
Begeef u niet te min tot Laban om te vragen
Of deze trouw, met eer van 't huis, geschieden mag.
Want, zoo my andermael myn minnaer wierd ontdragen,
'k Zou sterven van verdriet. Verhoed zoo zwaer een' slag.
Door wederzydsche liefde en minnekozeryën,
Naer 's Vaders keur gepleegd, werd myne fierheid vlot.
Myn teêre jeugd kan zich van 't wenschen niet bevryën.
Ik ben te lang gestreeld met hoop van 't huwlyks lot.
Kost ik den langen tyd, dien gy, om my te erlangen,
Myn' Vader andermael dienstvaerdig bieden zult,
Verkorten door myn vlyt, 'k verdubbelde myn gangen,
Om u te troosten met de helft van uw geduld.
Zoo haest een blyde boô my zal de tyding brengen,
Dat Vader op uw vraeg een gunstig antwoord geeft,
Dat hy die dubble trouw van Jacob zal gehengen,
En zoo veel goedheid nog voor Rachel over heeft,
Zal ik myn vlyt en zorg, om die verdrietigheden,
Die gy, om mynen wil, bezuurt, met zoo veel trouw.
Te mindren, vroeg en spaê, gulhartig ook besteden,
En Jacobs dienstgenoot zoo wel zyn als zyn vrouw.
Ik zal met u, in 't veld, myns Vaders vee gaen weiden;
Geen' vroegen ochtenddauw, of middagzon ontzien.
'k Zal aen den watersteen het vee te drinken leiden,
Terwyl gy naer uw stal en morgengras zult zien.
| |
| |
Ik zal, wanneer gy wilt, in Rachels tenten rusten,
Op allerlei vermaek uw teederheden noôn.
Met zoete koutery, niet zelden, u verlusten,
En suikeren het zuur van arbeid zonder loon.
Uw kindren... Maer wat drift, uit teedre liefdepyne
Gewekt, vervoert myn' geest, dat ik dus zinloos kal.
De boom, waarop ik oog, is nog niet half de myne,
En 'k tel de vrugten reeds, die hy my schenken zal.
Maer 'k steun op Jacobs woord, my lang bekend voordezen,
'k Wil hem myn trouw doen zien, zelfs door myn ongeduld.
De liefde, door zyn klagt, weer in myn hart verrezen,
Stelt dit bekennen van een maegd zelfs buiten schuld.
Indien gy, in dit schrift, uw Rachel dan zult vinden,
Oprecht en zonder erg, gelyk ik my steeds noem;
Zoo hoopt ze ook spoedig weer in Jacob, haer' beminden
Te erlangen, die haer' smaed verwisslen zal in roem.
|
|
Auteursrechtvrij