|
| |
Jacob aan Rachel.
HEb ik dan zeven jaer met alle vlyt en zorgen,
Als Labans minste knecht, en als zyn trouwste vriend,
By hitte van den dag, by nacht, en vroegen morgen,
Zyn stal en vee behoed, of in zyn huis gediend,
Om my, zoo schamperlyk, van hem te zien bedrogen,
In 't geven van het loon, zoo plegtiglyk beloofd,
Dat ik, onnoozel man, my vind, door schyn en logen,
Van myn gewenschte pand en diensteloon beroofd?
Is Laban dus gewoon zyn eer en woord te hou'en
Omtrent zyn' bloedverwant, omtrent zyn' zusters zoon?
Hoe zal een vreemdeling zyn woorden dan vertrouwen,
Wanneer hy hooren zal dien aengedanen hoon?
Och! Rachel, kunt gy ook dien spyt zien, zonder klagen,
Die zeven jaren lang myn wenschen hebt gevoed?
Om wie die jaren my slechts schenen zoo veel dagen,
Verdraegt gy dezen smaed, die u een zuster doet?
Hoe Laban deze zaek verbloeme, keere of wende,
Gy zyt het pand geweest van ons gemaekt verdrag,
Ik offerde u myn hart, zelfs eer ik Lea kende,
Myn min was vreemd van haer, wyl zy op de uwe zag.
| |
| |
'k Geloof niet, dat uw hart zoo is van my geweken,
Dat gy in deze list gestemd hebt, tot myn schand.
't Is Labans werk alleen, die heeft, door zyne streken,
My, door de liefde blind, op 't onverhoeds, vermand.
De dag kwam eindlyk aen, na myn geduldig beiden,
Waer op ik Rachel dacht te krygen tot myn bruid.
Men had, gelyk gy weet, een maeltyd doen bereiden,
De vreugd scheen ieder een', in huis, ten oogen uit.
De jonge bruid was met een sluyer dicht omhangen,
Als of de maegdeschaemt' zich dus verbergen wou,
Ik bracht haer in myn tent, daer ik met groot verlangen,
Den wensch van zoo veel tyds, in vreugd, genieten zou.
Uw ooren zyn te kuisch, ô waerdste der vrindinnen,
Dan dat gy hooren zoud die groote liefde kragt,
Die teêre omhelzing en verrukkingen van zinnen,
Genoten, door myn waen, by Rachel, in dien nacht.
Al 't geen de teederheid op 't minlykst uit kan werken,
Daer eerbre schaemte stryd met schoonheid, liefde, en jeugd,
Daer een betoovrend zoet 't verrukkend vuur koomt sterken,
En de uitgestelde hoop 's bezitters hart verheugt;
Al 't geen in zeven jaer myn teêre zinnen streelde,
Smolt in dien eenen nacht, gelyk tot eenen gloed.
't Vooroordeel, dat ik dit met schoone Rachel deelde,
Gaf 't opperste vermaek aen myn verliefd gemoed.
Indien gy, zoete maegd, dit kunt, of wilt, bezeffen,
En zoo uw teederheid niet gansch vervlogen is,
Dan, meen ik, voelt gy zelf, wat smert myn ziel moet treffen,
Daer ik 't volmaekste deel van myn verlangen mis.
| |
| |
Hoe stond myn geest verbaesd, hoe wonder opgetogen,
Als ik u aen wou biên den eersten morgengroet!
Ik vond my eerst bedwelmd, en daerna snood bedrogen,
Daer Lea, op myn bed, voor Rachel, my ontmoet.
De nacht, met zoo veel vreugd, door dit bedrog, verloopen,
Werd, door de morgezon, van lust en rust ontbloot.
Ik werd door zulk een smert van naberouw bekropen,
Dat my 't ontroerde hart van bangen weedom sloot.
Ik richtte straks, vol spyt, naer Laban myne gangen,
En vroeg hem reden af van dezen schampren smaed.
Hy loeg'er om, en sprak: gy hebt geen' smaed ontfangen,
Al wie het hooren zal, wil pryzen deze daed.
Men trouwt nooit hier te land een maegd van minder jaren,
Voor de ouder zuster huwt door wettig trouwbesluit.
'k Had Rachel vergenoegd met Jacob laten paren,
Zoo Lea voor dien tyd waer' uitgeloofd als Bruid.
Gy hebt myn recht voldaen, men zal u daer voor eeren,
Myn Lea zal, met deugd, uw liefde steeds voldoen.
'k Zal edelmoedig ook uw vee en goed vermeêren,
En, zoo ge by ons blyft, door myn gezach behoên.
'k Heb, sprak ik, vee noch goed, maer Rachels trouw bedongen,
Tot loon van dienstbaerheid; deze is my toegezegd.
Waerom my, tegen dank, een dochter opgedrongen?
Of waerom uw belang niet eerst my voorgelegd?
Ach! Rachel, waerom my, hebt gy van 't stuk geweten,
Dat niet intyds bericht, door heimelyk bestel?
Of heeft het maegdehart zyn zelf belang vergeten?
Eerbiedig opgevolgd het vaderlyk bevel?
| |
| |
Is dan uw liefde en trouw voor Jacob zoo vervlogen,
Dat gy in dit geval uw zuster niet benyd?
Heeft dan myn trouwe dienst zoo luttel u bewogen?
Is 't onverschillig hart zoo vry van alle spyt?
Hoe veel verscheelt het dan van die gewenschte tyden,
Toen ik, by Nahors put, u zag in d' avondstond,
Met welk een zoete hoop voelde ik myn' geest verblyden,
Daer ik, in Labans huis, zoo schoon een Dochter vond!
'k Omhelsde u met een kusch. Gy liept uw wedervaren
Vertellen aen 't gezin. Zoo haest uw Vader 't hoort,
Trok hy my tegen, om zyn vriendschap te openbaren,
Daer hy zyn maegschap straks erkende, door myn woord.
Ik heb van 't eerste uur af, dat ik by hem kwam wonen,
Hem aenstonds voorgelegd, dat ik hem dienen wou
Wel zeven jaren lang, zoo hy dien dienst wou loonen
Met u, zyn dochter, my te schenken tot een vrouw.
Dit heeft hy toen beloofd, en heeft geen zwarigheden
Van huisbelang, als nu, na zoo veel jaer, gemaekt.
Hy heeft ons' ommegang in 't veld altyd geleden,
Waer door myn hart tot u in liefde is vast geraekt.
't Verdrietig tydverdryf van eindeloos verlangen
Werd, door uw bly gelaet, my meenigmael verligt.
Geen moeite scheen my zwaer, die my zou doen ontvangen
Een huisvrouw naer myn hart, door vrye keur, verpligt.
De hoop van dit genot, verdubbeld door 't ontberen,
Heeft in 't verliefde hart zoo vast een' grond gezet,
Dat ik nooit, buiten u, eene andre Vrouw zal eeren,
Schoon ik aen Lea ben verbonden door de wet.
| |
| |
Indien gy weet, dat dit, door ontrouw, is besteken,
Zoo weet gy, dat myn keur daer ook geen deel in heeft,
En dat myn liefde of trouw van u niet is geweken,
Maer dat gy in myn hart, gelyk voorhenen, leeft.
'k Heb, tot een teeken, dit aen u ook willen schryven,
Opdat u blyken mogt' hoe hoog ik u waerdeer.
'k Ben niet veranderd, door eens andermans bedryven,
Myn leven, zonder u, is zonder lust of eer.
Laet doch eens anders list myn zuiver hart niet hindren,
Dat ik alleen voor u zoo trouwlyk heb bewaerd!
Laat uwe liefde toch, door deze spyt, niet mindren,
Die liefde my zoo vaek, zoo ongeveinsd, verklaerd?
Ik zal uw' Vader weer op nieuw zyn dochter vragen,
En bieden zeven jaer hem weêr ten dienst' te staen,
Indien hy Rachel wil na 't einde van die dagen,
Als myne bruid met my in 't Echtgareel doen gaen.
Dan zult gy, in myn tent, gelyk met Lea wezen;
Doch in myn hart bekleên de hoogste plaets van trouw.
Uw liefde zal altyd ten voorbeeld zyn geprezen.
Gy zult als de oudste zyn en Jacobs liefste vrouw.
Dus zal ik, voor uw oog, voor vrouw en kindren slaven,
En blyken doen, hoe veel gy op myn hart vermeugt,
Als ik dus, zonder winst, van goed of huwlyks gaven,
Zoo lang gezwoegd heb om de huisvrouw myner jeugd.
Ik voel myn oude drift door geest en zinnen woelen,
'k Zal alles willig doen voor Rachel, met geduld.
Op hoop, dat de oude min by haer niet zal verkoelen,
Door spyt haer aengedaen, doch buiten myne schuld.
| |
| |
Dus zult ge u in myn' tent, of by uw vee, verlusten,
Terwyl ik, als een knecht, uw 's Vaders vee bezorg,
Wanneer ik, moê van 't werk, by u zal komen rusten,
En hebben, tot een' loon van dienst, uw min als borg.
|
|
Auteursrechtvrij