|
| |
| |
| |
Mozes by Jethro.
HOe vaek misleid de schyn der ondermaensche dingen
Het ligtgeloovig hart der zwakke stervelingen!
Hoe groeit en bloeit de hoop van Jacobs nageslacht,
Als Mozes, in den stroom, beveiligd door Gods magt,
Eens Konings Dochter vind, tot zyn behoud bewogen;
En, als haer eige kind, aen 't hof, word opgetogen!
Terwyl zyn moeder zelf hem tot een zoogster strekt,
En, in zyn teeder hart, al vroeg, een' yver wekt,
Die, voor 't verdrukte volk, eens zal een voorspraek wezen,
En 't ingekankerd kwaed van Jozefs breuk genezen.
Maer, och! hoe ras vervalt dit uitzicht weer tot niet,
Als Mozes 't land verlaet, en als een balling vlied!
Wat troost kan Israël van eenen man verwerven,
Die, voor zyn lyf beducht, in vreemden oord moet zwerven,
Terwyl een onverlaet, in wanbedryf gestuit,
Zyn eerste proef van deugd hem zelfs tot schennis duid?
Hy raekt in Midian. Hier zal hy, neêrgezeten
In Jethro's huis, wel haest, Egiptenland vergeten.
Die geeft hem Zippora, zyn dochter, tot een wyf,
Het veebestuur voor goed, en 't land tot zyn verblyf.
Hier kan hy, op het veld, geruster, by de schapen,
Dan, eertyds, in de zael van 's Konings dochter, slapen.
Hy denkt somtyds wel eens, met leed, aen 't vreemde land.
Waer hy zyn' zoon naer noemt; maer luttel, dat zyn hand
| |
| |
Het arm Hebreeuwsche volk, dat nu bedrukt moet zuchten,
Het juk der slaverny, eerlang, zal doen ontvluchten.
Hoe min hy hun gedenkt; hoe meer men hem vergeet;
Hoe 't einde nader is van 't lang beklaegde leet.
God wilde Mozes wel, op wonderbare wyzen,
Doen, midden uit den stroom, als van den dood, verryzen,
En troosten Israël met vastaenstaende hoop.
Maer zoo niet, dat by hen dit heillot, uit den loop
Van 't wettige gevolg der zaken, was te rekenen.
God wou dat dit geheim een grooter af zou teekenen.
Hy geeft eerst hoop, en doet die hoop dan weer te niet,
En, als hy 's menschen hoop byna verdwenen ziet,
Zal hy den Middelaar, op 't onverwachtste, zenden,
Die hem verlossen zal, van alle zyne elenden.
Geef acht, ontruste mensch, die, in verlegen staet,
U zelf' straks vleit met hoop, op 't minste schyngelaet,
Als of, op menschenhulp, alleenlyk was te bouwen.
Bedrieg u niet, te ras, in uw verkeerd betrouwen.
Want God, die alles richt, naer zyn volstrekt gezach,
Verydelt vaek uw' wensch, om uw verkeerd gedrag.
En gy, weekhartigen, die in uwe ongemakken,
Als slechts de schyn verdwynt, zoo ligt den moed laet zakken,
Ziet eens, hoe, tegen hoop, Gods oordeel zeker gaet,
Zelfs als 't onmooglyk schynt, naer menschelyken raed,
Alleen om uw geloof daer mede te beproeven,
't Geen uw vertrouwendheid vaak zet op losse schroeven.
Vertrouw dan niet te veel op menschelyke waen,
Een' zandgrond, die geen'schok van rampen kan weêrstaen.
| |
| |
Maer stel uw hoop op God, wiens magt, uit donkre tyden,
Een licht kan scheppen, dat u eeuwig zal verblyden.
|
|
Auteursrechtvrij