Poëzy

[p. 13]

Abraham en Loth scheiden.

DE ruime middelmaet, in zegen onbekommerd,
Werd niet zoo haest, door goed in overvloed, beslommerd,
Of werd ook overheerd door gretige eigenbaet;
Die 't vriendenhart vervreemt, en wisselt liefde in haet.
Schoon Loth, in Abrams erf, met overwinst, gezegent,
Hem evenwaerdig blyft, en altyd heusch bejegent;
Hunn' herders evenwel krakkeelen meenigmael
Met onderling verwyt, en liefdeloos gesmael;
Nu om een waterwel; dan om een beter weide.
Elk dunkt, hy word verkort, en graest op schraler heide.
Het vee vind naeuw de kost; men stryd om 't nieuwe veld,
En spat dus twistende uit tot openbaer geweld.
Men loopt malkanders doen ten argsten overdragen,
Van overlast en leet elk by zyn' meester klagen.
Het vrome vriendenpaer, wien dat geklag verdroot,
Had vaek 't gekyf beslist. Nu werd de twist te groot.
Men bluscht niet ligt een vlam, die wyd en zyd gaet weiden.
Des vind men 't oorbaerst van malkanderen te scheiden.
De vlakte der Jordaen kiest Loth uit voor zyn deel,
En laet gansch Kanaän voor Abram in 't geheel.
Dus scheiden zy, geperst door hunne veebehoeders,
Om bestwil en in liefde, als rechte mannenbroeders.

[p. 14]

 

Beschouw hier uw gebrek, baetzuchtige overvloed,

 

Hoe duur staet u 't genot! wat mist uw vrucht al zoet!

 

De schoonste maetschappy, 't genot van vriend, en magen

 

Kan uw behoeftigheid noch dulden, noch verdragen.

 

Gy stoort vertrouwendheid; Gy maekt voor vriendschap twist

 

't Geweld gaet aen uw zy, en wapent u met list.

 

Gelukkig zoo gy 't vuur der tweedracht weet te dooven

 

Door tydig wisselen van huizen, hoeve of hoven!