Poëzy

Saraes ongeloof.

WAt lacht gy, Sara? Is 't uit vreugde of spotterny?

Dat gy, zoo oud en dor, in 't kraembed zult bevallen,
En wekken Abrams zaed? zie toe, dat, door dit mallen,

En ongeloof, die zaek u niet onmoog'lyk zy.

Betrouw het woord van God, die nooit vergeefs deed hopen;

Aen wien geen moeite kost, wat u onmoog'lyk schynt:

Voor wien de zwarigheid gelyk een schim verdwynt:

By wien 't vertrouwend hart nooit heeft gevaer geloopen.

't Schynt Abram ook wel vreemd, maer zyn geloof staet vast.

Hy voelt een' kuischen gloed op nieuws in de aders gloeien.
Uw liefde, ô Sara! schynt, door versche kracht, te groeien,

En gy ontfangt den zoon die uw geloof verrast.

Nu is het lachchens tyd; het kind moet Lachcher heten.

Dat Sara, buiten hoop, gansch afgeleefd en oud,

Des weerelds beste deel heeft uit haer' zoon gebouwd;

Moet eeuwig zyn verbreid en al de weereld weten.

[p. 15]

 

Maer zie Gods goedheid hier in wonderlyke kracht!

 

Die, in uw ongeloof en leelyk misvertrouwen,

 

U zegent, tegen hoop, en boven alle vrouwen,

 

Daer gy zoo roekeloos 't voorzeggen had veracht.

 

Maer gy, die van dien zoon u noemt gewettigde erven,

 

Ziet uit dit voorbeeld eens, hoe Sara alles waegt,

 

Door ongeloof; en schoon Gods goedheid overdraegt,

 

Hoe ligt haer ongeloof haer had dien zoon doen derven?

 

Al 't geen Gods woord belooft, al valt het vleesch en bloed

 

Door hunn' bedurven aert niet moog'lyk te doorgronden,

 

Zal nogtans zeker zyn, indien 't niet word geschonden

 

Door 't spottend wanbesef van 't wankelend gemoed.

 

Leert dan in vaster hoop voor God' eerbiedig buigen,

 

Opdat uw ongeloof u niet gedy' tot straf.

 

God, die als Abrams vriend, aen Sara dit vergaf,

 

Is niet altyd gereed om weêrwil te overtuigen.