Poëzy

Babels torenbouw.

DE weereld, na den vloed, was haest in vruchtbaerheid
Van vee en volk op nieuw in 't oosten uitgebreid,
Gods weldaed aen het huis der vad'ren werd vergeten;
Alleen de schrik voor straf hield plaets in 't bang geweten.
Een eenerleië spraek, één' tael was overal.
Dit maekt den wrevel sterk. Het Sineärsche dal
Werd lustig voor het oog, doch laeg en vlak bevonden.
De schrik van d' eersten vloed; het plegen van de zonden;
De wroeging blaest den mensch een' vreemden toeleg in,
Die hem, uit yd'le zucht tot roem, met boozen zin,
Een' hoogen toren sier doet stichten, daer men vluchten
En schuilen kost, wanneer Gods tuchtroê was te duchten.
Men vind den voorslag goed. Elk yvert even sterk,
't Loopt toe van allen kant. Elk slaet de hand aen 't werk.
Men vormt, en brand de klay tot harde tichelsteenen;
Men mengt het lym tot leem, om 't voeglyk te vereenen.
Men sticht een groote stad en sterk bemuurden wal,
Wiens trotsche torentrans ten hemel ryzen zal.
Hier zou men by malkaêr gerust en veilig wezen,
En had men voor gevaer of zwerven niet te vreezen.
't Gebouw groeit onderwyl tot meenig groot gewelf,
Ver boven berg en top, en dreigt den hemel zelf';

[p. 12]

 

Die, door dien waen gesard, en, spottend' met dat woelen,

 

De trotsche Bouwers haest hun dwaesheid doet gevoelen.

 

Die eenerleië tael, hun krachtigste verband,

 

Werd, op een' zelfden stond, verward tot misverstand.

 

Men hoort een' mengelklank van onverstaenbre woorden.

 

Elk spreekt een vreemde tael die anderen nooit hoorden.

 

Het misverstand baert twist, de twist onëenigheid.

 

't Loopt alles dwars door een. Elk raest van onbescheid,

 

En pakt, en zakt het zyn, en loopt naer and're hoeken,

 

Om daer een nieuw verblyf en eigendom te zoeken.

 

Dus word, in korten tyd, hier alles opgerooid,

 

Gestaekt, gestuit, verdeeld, en 't volk alom verstrooid.

 

Zoo ziet men in 't gemeen het trotsch en stout vermeten,

 

Als 't zich verzekerd acht, gansch plots ter neêr gesmeten.

 

Hoe hooger 't hart ook styg', hoe lager, by den val,

 

Het stortende geweld der trotsheid ploffen zal.

 

Wat stoft ge op uwe kracht, wanschepzel, vol gebreken,

 

Als of ge uw' Vorst in eer zelfs naer de kroon woudt steken?

 

Wanneer zyn hand slechts eens u aan u zelven laet,

 

Bewcrkt ge uw' eigen val met schamp'ren spot en smaed.

 

Geblindhokt door uw' waen, onmoog'lyk te bekeeren,

 

Zal u het naberouw te spade uw dwaesheid leeren.