Poëzy

Enochs Hemelvaert.

WAt klaegt gy van uw lot, ô Mensch, vol zinneloosheid!
De dood is 't zondeloon, de schuldstraf van uw boosheid.
De schuld ligt by u zelf', schoon ge over and'ren klaegt.
Gy scherpt, door uw gedrag, den prikkel, die u plaegt.

[p. 10]

 

Zie Enoch, nevens u, uit 't zelfde bloed gesproten,

 

Wien moog'lyk meer dan u die erfschuld heeft verdroten,

 

Doch wien de zuiv're deugd, door haer gedrag, ontheft

 

Van 't boeten dezer schuld, die u zoo deerlyk treft.

 

Hy minde God alleen. Des wilde God hem handelen

 

Weldadig als een' vriend, en daeg'lyks met hem wandelen.

 

Na kort verloop van tyd, als al de weereld zag

 

Het voorbeeld van Gods gunst, en Enochs vroom gedrag,

 

Zoo zegenryk beloond; doch niemant zich liet wekken,

 

Om tot dien zelfden staet, langs 't zelfde pad, te trekken,

 

Nam God hem weg van de aerde, en Enoch was niet meer,

 

Maer leefde om hoog by God in onverderflyke eer.

 

ô Mensch, beleefde gy, als Enoch, Gods geboden,

 

Gy hadt, ter hemelvaert, geen hulp des doods van nooden.

 

Verderflykheid, noch vleesch benydde u 't zalig lot

 

In regelrecht van de aerd' te streven naer uw' God.

 

Ligt denkt ge, dit 's te stout, en roekeloos beloven;

 

Die gadelooze gunst gaet ons besef te boven.

 

Maer, dwaze, is God thans niet de zelfde God, als toen?

 

Hy wilde zelfs voor u nog grooter wond'ren doen;

 

Zyn' teergeliefden Zoon, God zelf', met vleesch bekleeden,

 

Tot heeling van de beet der helsche slang' in Eden,

 

Uw' oud'ren toegebragt. Uw strydig ongeloof

 

Maekt u die gunst onwaerd, en Gods genade doof.

 

Gy moogt uw leven lang van bitterheden klagen,

 

Maer zult door eigen schuld den schrik, als 't zwaerste, dragen.

 

Een enk'le, uit duizenden, zyn 's wangedrags bewust,

 

Verwacht den dood, vol moeds, als oorzaek van zyn rust,

[p. 11]

 

Om, door Gods borg geleid, vrymoedig zonder schromen

 

By Enoch en God zelf' als vriend in huis te komen.